Shinsei

Yeni bir günün şafağı, her zamanki gibi Kirigakure’nin puslu atmosferine eşlik ederken Raigen çoktan ayaktaydı. Onun için gün, yalnızca görevlerden ibaret değildi; görünüm, duruş ve bırakılan izlenim de en az yapılan iş kadar önemliydi. Dolabını açtığında, o günkü ruh hâlini ve çevresinde olup bitenleri en iyi yansıtacağını düşündüğü kıyafetleri seçti. Köyünün simgesini taşıyan bandını ise kemerinin hemen üstüne, herkesin rahatça görebileceği bir noktaya sabitledi. Kocaman bir toka gibi duran bu sembol, onun kim olduğunu uzaktan bile belli ediyordu. Heybetli duruşu ve beyaz takımının yarattığı kontrast, Kirigakure gibi güneşi nadir gören bir yerde bile dikkat çekmeye yetiyordu. En ufak bir ışık zerresinin bile kimliğini ele vermesi, onun bilinçli bir tercihiydi.

Köyün merkezine doğru ilerlerken, bugün özel bir görüşmesi olduğu için her zamankinden daha özenliydi. Yağmurun olmaması, nadir görülen bir rahatlıktı; bu yüzden şemsiyesinin ucunu bileğine doğru yaslayarak, adeta bir baston gibi taşıyordu. Görkemli siyah yelesi ve genel görünümü, Hoshigaki klanı içinde bile onu ayıran bir özellikti. Ancak Raigen, farklılığının yalnızca kanından değil, tarzından da kaynaklandığını hissettirmek isterdi. Şıklık, onun için bir lüks değil, bir duruştu.

Yürüyüşü sırasında pek çok kişiyle göz göze gelip kısa selamlaşmalar yaptı. Bazılarının bakışlarını kaçırmasıysa onu şaşırtmıyordu. Sessiz, derinden ilerleyen bir karaktere sahipti; sosyal anlamda etkileyici olmayı hiçbir zaman hedeflememişti. Mizukage’nin ofisine ulaşana kadar zihnini yalnızca yürüyüşüne odakladı ve bu çağrının kötü bir anlama gelmediğine kendini inandırmaya çalıştı.

Kapıyı çalıp içeri girdiğinde, karşısında köyün şu anki en yetkili ismi olan Mizukage’yi buldu. Odayı kısaca süzdüğünde, ortada acil bir kriz olmadığını düşündü; yine de Kage’nin söylemek istedikleri olduğu belliydi. Bir görev miydi, yoksa özel bir ricada mı bulunacaktı? Bu sorular üzerinde fazla oyalanmadan, Mizukage’nin konuşmaya başlamasıyla tablo yavaş yavaş netleşti.

Önüne uzatılan belgeleri sessizce, dikkatle incelemeye başladı. Gözleri satırlar arasında gezinirken, aynı anda Mizukage’nin tavsiyelerini dinliyordu. Söylenenlerin bazıları fazlasıyla yerindeydi. Zaten köy halkını ürkütmek için yeterince sebep varken, buna yenilerini eklemek Raigen’in de isteyeceği bir şey değildi.

Belgeleri incelerken Mizukage, köydeki bir sorundan bahsetti ve bu konuda onun yardımına ihtiyaç duyduğunu açıkça dile getirdi. Sözler doğrudan Raigen’e yöneltilmese de, konuşma sanki görevi çoktan kabul etmiş gibi ilerliyordu. Raigen ise tek kelime etmeden dinlemeye devam etti; verilen bilgileri zihninde tartıyor, parçaları yavaş yavaş bir araya getiriyordu.

Çocuklara rehberlik etme, onlara ebeveynlik benzeri bir rol üstlenme fikri kulağına o kadar da kötü gelmiyordu. Gelecek neslin, onun yaşadığı kayıpları yaşamaması ve köy için faydalı bireyler olarak yetişmesi gerekiyordu. Bunun için doğru kişilere ihtiyaç vardı. Ancak asıl soru şuydu: Kendisi bu rol için gerçekten güvenilir miydi? Belki de Mizukage’nin onu huzuruna çağırmasının sebebi buydu. Özellikle sorunlu çocukların ona emanet edilmesi, birçok kişiyi rahatsız edebilirdi ama Raigen için bunun pek bir önemi yoktu.

Elindeki şemsiyeyi duruşuna destek olacak şekilde yere yasladı. Ardından fotoğrafları eline alıp tek tek, yakından inceledi. Bakışları soğuk ama dikkatliydi; her detay, her yüz ifadesi zihnine kazınıyordu.

“Gelirim. Hoshigaki çocuğa gelince, onu bana bırakabilirsiniz. Yarın sabah nerede buluşulacağına dair bir plan yoksa, onu ben ayarlarım. Başka bir şey yoksa, akşam görüşürüz.”

Sözlerini tamamladıktan sonra fotoğrafları, konuşmanın seyrine göre masanın üzerine bıraktı. Sesi her zamanki gibi kısık, ciddi ve sakindi; bu yüzden onu anlamak her zaman kolay olmazdı. Raigen hiçbir zaman dışa dönük biri olmamıştı. Yine de bu yeni sorumluluk, ona da iyi gelebilirdi. Hem akşam köyün önemli bir kısmı bir araya gelecekti… O ortamda içme fikri, kulağına hiç de fena gelmiyordu.

Raigen, fotoğrafları masaya bıraktıktan sonra fazla oyalanmadan kapıya yöneldi. Görev yerini öğrenmişti ve yarına kadar zihnini biraz olsun boşaltmaya ihtiyacı vardı. Bu çağrının ağırlığı, kısa bir yürüyüşle hafifletilebilirdi. Kapıya yaklaştığı anda arkasından Mizukage’nin sesi yükseldi; yarın için plan yapabileceğini, detayları akşam tekrar konuşacaklarını söylüyordu. Raigen kapıyı açıp dışarı çıkarken, kapıyı kendine doğru çekti ve aynı anda Mizukage’yi onaylar şekilde başını hafifçe salladı. Bu hareket, görüşmeyi uzatmadan noktalamak için yeterliydi.

Koridora adım attığında ağır ve ölçülü yürüyüşünü sürdürdü. Şemsiyesini tekrar rahatça taşıyabileceği bir konuma aldı, ardından yürürken üstünü başını düzeltti. Karizmasından ödün vermek gibi bir niyeti yoktu. Merdivenlere yaklaştığı sırada, arkasından kendisine seslenen birini fark etti. Sesi duyar duymaz kim olduğunu anlamıştı. Akademi günlerinden beri tanıdığı Yanakata Mamoru’ydu. Tam anlamıyla dost sayılmasa da, aralarındaki bağ inkâr edilemezdi. Buna rağmen karakter olarak birbirlerine zıt olduklarını söylemek zor değildi.

Mamoru yanına ulaştığında nefes nefeseydi. Birlikte yürümeye başladıklarında, son görevi hakkında konuşmaya koyuldu. Anlattıkları Raigen’in ilgisini çekmişti ve sabırsız bir homurtuyla araya girdi.

“Sıradışı bir şey mi var?”

Sorunun ardından sessizce dinlemeye devam etti. Mamoru, dikkatli bir dil kullanarak Mizukage’nin de değindiği konuya temas ediyordu. Hatta Raigen’in burada olmasının sebebinin bu olup olmadığını sormadan edemedi.

Raigen, hafifçe kaşlarını çatıp homurdanarak cevap verdi:

“Bir öğretmene ihtiyacı varmış. O yüzden beni çağırmış. Zaten bu aralar boştum.”

Kısa bir sessizlik çöktü aralarına. Ardından Raigen, her zamanki kısık ama sert tonuyla konuşmasını sürdürdü:

“Bahsettiğin çocuğu da takımıma aldım. Aslında şimdi ekibi toplayıp tanışmaya gideceğim. Sen de benimle gel.”

Bunu söylerken cebinden küçük bir kâğıt çıkardı ve Mamoru’ya gösterdi. Olayın klan üzerindeki etkisi ve bu denli hızlı yayılması, pek alışıldık bir durum değildi. Kendi yaşadıklarını düşündüğünde, perde arkasında neler döndüğü sorusu zihninde daha da belirginleşti. Mizukage’nin bu görev için onu seçmesi, artık daha mantıklı bir çerçeveye oturuyordu.

Raigen yürümeye başlarken son bir kez daha konuştu:

“Bizden bir öğrenci onlara yakın duruyor. Onunla tanışmaya gidene kadar bildiklerini anlat.”

Adımlarını, Suzu’ya ait olduğu bilinen adrese doğru çevirdi. Kafasında izleyeceği yolu planlarken, bir yandan da Mamoru’nun anlatacaklarına kulak kesildi. Akşam yapılacak toplantıda diğerleriyle paylaşabilmek için, ilk görevin ana hatlarının zihninde netleşmesi gerekiyordu.

Raigen, ilk öğrencisiyle tanışmak üzere yola koyulduğunda yanındaki arkadaşının bilgisine ihtiyaç duyduğunu biliyordu. Bu yüzden Mamoru ile birlikte ilerlemeyi tercih etmiş, yol boyunca neredeyse hiç konuşmadan yalnızca onu dinlemişti. Köyün sınırlarında yaşandığı söylenen gizemli olay, dikkatini fazlasıyla çekmişti. Mizukage’nin kendisini çağırmasının da bir tesadüf olmadığını artık daha net hissediyordu. Mamoru ile bu noktada karşılaşmaları belki kaderin bir oyunu sayılabilirdi; fakat bazı görevler vardır ki insan, istemese bile onlardan kaçamaz. Raigen, tam da kendisine uygun bir görevin varlığını böylece öğrenmişti. Üstelik yeni bir takıma sahip olacağı bir dönemde, bu tür bir göreve birlikte çıkmaları herkes için faydalı olabilirdi.

Hedefledikleri lokasyona ulaştıklarında Mamoru, orada ondan ayrıldı. Raigen, başını hafifçe eğerek teşekkür eden kısa bir işaret verdi. Ardından ilk öğrencisiyle buluşmak üzere binanın içine yöneldi. Kimsesizlerin kaldığı bu yapı ve çevresi hakkında özel bir düşünce geliştirmedi; tek amacı Suzu’yu bir an önce bulmaktı.

Verilen tarifleri takip ederek bir kapının önünde durdu ve yavaşça kapıyı çaldı. Kısa bir süre geçmesine rağmen içeriden ses gelmeyince bu kez daha sert bir şekilde kapıya vurdu. İkinci denemeden sonra içeriden hafif bir hareketlenme duydu. Sessiz adımlar, evde birilerinin olduğunun kanıtıydı ve bu Raigen’i bir nebze rahatlattı. Kapı ağır ağır aralandığında karşısına çıkan manzara beklentisiyle örtüşüyordu: solgun tenli, koyu kahverengi ve dağınık saçlara sahip küçük bir yüz. Kapıyı açanın Suzu olduğunu görmek, içini biraz daha rahatlattı.

Suzu soru sormak için ağzını açtığında, çevreyi dikkatle süzdüğü gözünden kaçmadı. Etrafı kontrol edişi, olabildiğince temkinli davrandığını gösteriyordu. Raigen, kızın göz hizasına inebilmek için başını hafifçe eğdi ve onu ürkütebilecek herhangi bir ani hareketten kaçınarak doğrudan konuşmaya başladı.

“Akademi mezuniyetinin ardından bir takıma dahil edildiğinin müjdesini vermek için geldim. Ben Hoshigaki Raigen. Atandığın takımın sorumlusu olacağım, Suzu.”

Sözlerini tamamladıktan sonra elini cebine götürdü ve Jōnin olduğunu gösteren belgeyi çıkardı. Belgeyi açıkça gösterdikten sonra aynı cebinden, Suzu’nun Genin rütbesine terfi ettiğini simgeleyen işareti çıkararak onun rahatça görebileceği bir açıyla tuttu. Kızın kapıyı tamamen açması ya da elini uzatması ihtimaline karşı mesafesini koruyor, daha fazla tedirginlik yaratmamaya özen gösteriyordu.

Suzu’nun vereceği cevabı beklemeden konuşmasına devam etti:

“Şu an diğer takım arkadaşlarınla tanışmak için hepinize tek tek uğrayacağım. İstersen sen de benimle gelebilirsin. Yarınki görevimiz hakkında da konuşacağız.”

Sözlerini bitirdikten sonra sessizce bekledi. Suzu’nun vereceği yanıta göre ya binanın aşağısında onu bekleyecek ya da bir sonraki adrese doğru yoluna devam edecekti.

Suzu'nun tepkileri ve duygularını anlamaya çalışan Raigen kısa bir geçmişe dönüş yaşıyordu. Bu heyecan birinin asla unutmaması gereken, ne olursa olsun hayatta güzel şeylerin yaşayanları takip ettiğine ve her zaman takip edeceğine dair bir anımsamaydı.Heyecanlı bir şekilde evde koşuşturan küçük kızı kapının önünde hiçbir duygusunu belirtmeden bekliyor, bu sırada kafasında diğer öğrencilerinin konumlarını canlandırmaya çalışıyordu. Köye oldukça hakimdi ama bu bölgeye ilk defa geliyordu. Gördükleri karşısında şaşkınlığını gizlemeye çalışsa da içten içe onu yiyen bir şey vardı...

Diğer takım üyesinin adresine doğru ilerlerken Suzu'nun kendi kendine konuşmaları, Raigen'e olan sözleri ve çevrenin değişimi bir araya gelince sanki onun için yeni bir hayat başlamıştı. Öğrencisinin kalbini kırmamak ve hevesini azaltmamak için sözcüklerine karşılık vermeyi deniyordu:

"Diğerlerinden farklı olman belki de iyi bir şeydir, sen bilmiyorsundur." dedikten sonra sadece yürüyordu. Suzu'nun çevreye bakışı ve incelemesi Raigen'in de dikkatini çekiyordu. Karatachi klan mahallesine geldikleri sırada önce ki lokasyonlarından gözle görülür şekilde farklı olan bir çok şey görüyordu. Suzu'nun sorusunu duyduktan sonra da üstünü başını düzeltiyor ve sadece bir kelime homurdanıyordu.

"Öğreneceğiz"

Kendi köyünün içerisinde bu kadar farklı iki havayı barındıran sokakların olması, onun yiyen şeyin ne olduğunu aklına getiriyordu:





Sisle çevrili Kirigakure sokaklarında yürüyen çocuk, iki dünyanın arasındaki çizgiyi net bir şekilde görmüştü.
Biraz önce geçtiği sokakta kimsesiz çocuklar vardı; daracık evler, eksik çorbalar ve erken bastırılmış hayaller… Ardından adım attığı klan sokağı ise bambaşkaydı. Taşlar daha temiz, kapılar daha sağlam, gelecek daha emindi.

Aynı köyün içindeydiler. Ama aynı hayatın içinde değillerdi.

Bu farkı fark ettiği an, içindeki huzur dağıldı. Sadece üzülmedi; bu durumu kabullenemedi. “Neden?” diye düşündü. Bir insanın değeri, doğduğu aileyle mi ölçülüyordu? Bir sokak, diğerinden neden bu kadar ağır bir kader taşıyordu?

Eşitliğin yokluğu, zihninde sessiz ama sert bir çınlama yaratıyordu. Gözlerini kaçırabilirdi, herkes gibi yapabilirdi. Ama yapmadı. Bu adaletsizliği görmek, artık onun yüküydü.

Belki bugün hiçbir şeyi değiştiremezdi.Ama düşünmeye başlamıştı.Ve bazen bir köyü değiştiren şey, ilk harekete geçen el değil…





Hayatında öğrendiği her şeyin zorlukla öğrendiğini düşünüyordu. Düşünceleri onu şu an ki olduğu kişi haline getirmişti elbet ama başkaları da bu yoldan mı geçmeliydi? Üstelik kendisi Suzu kadar zorluk yaşamamıştı. Hatta onu yaşadıklarının kurbanı yapan, yaşantısıydı...

Karatachi Shiori'nin evinin önüne geldiğinde çok kısa bir süre bekledi ve kapıyı çaldı. Sanki bu düşüncelerin derinliğinde boğuluyordu ve aniden çırpınmak için kapıyı çalması gerekti. Yalnız kapıyı çaldığı zaman içeriden gelen ses daha öncesine nazaran çok farklıydı. Hatta öyle bir şey yaşanıyordu ki küçük Suzu bile duruma tepki vermişti. Buna tepkisiz kalmamak adına Raigen şemsiyesini önünde tutup, ellerini onun üstünde birleştirdi. Kapı açıldığı gibi kapıyı açan kişinin gözlerinin içine tüm ciddiyetiyle bakmak, korkutucu duruşunu yansıtmak istiyordu.

Kapı açıldıktan sonra da karşısındaki kişiye aynı Suzu'ya söylediği gibi peşine takılmasını söyleyecek, son arkadaşlarını almaya gideceklerdi.