Shinsei

Kurbağaların çiftleşmek için partner ararken boğazları yırtarcasına bağırdıkları bir akşam saatinde, Aoi bacaklarını dereye sokmuş, bedeniyle ise tamamen dere kenarındaki çimenlere yatmış, karanlık gökyüzünü izliyordu. Bu gece tepede yarımay vardı. Yıldızlar göz kırparak ışıklarını kesik kesik yansıtırken, ay ışığını da bulutların arkasından sisli ve flu bir şekilde görmek mümkündü. Hafif bir meltem çıkmış, insan ve kuş sesleri azalmaya başlamış, doğa kendini gecenin dingin rahatlığına atmaya hazır hale gelmişti. İşte bunlar Aoi'nin saatleriydi. Herkesin uyuduğu ve ölüm provası yaptığı saatlerde Aoi dinginlik ve huzur buluyordu. Yavaşça doğruldu yattığı yerden. Bacaklarını dereden çıkararak kimonosunun kıvırdığı eteğini düzeltti. Sonra da dağılmış saçlarını parmaklarıyla yavaşça tarayarak düzeltti. "Size de iyi geceler baylar." dedi nazik bir gülümsemeyle deredeki kurbağalara. Umuyordu ki şansları yaver giderdi ve eşlerini bulup çiftleşme seremonilerinde başarıya ulaşırlardı. Düşünmek bile büyüleyiciydi yaşam döngüsünü.

Aoi bugün yapması gereken her sorumluluğu tamamlamıştı. Falına bakmış, meditasyon yapmış, Yuukon'a dua etmiş, klanın küçüklerine din ve tarih dersleri vermiş ve babasıyla birlikte ufak birkaç ritüele yardım etmişti. Dün klana yeni bir bebek doğduğu için onun arındırılması ve isimlendirilmesi ritüeli yapılmıştı. Aoi'nin en sevdiği ritüellerdi. O minicik yaşamların önlerindeki ilim dolu yolculuğu düşündükçe içi kıpır kıpır olurdu. Şimdi ise gece olmuştu ve Aoi manevi gücünü arttırmak için gece saatlerini verimli kullanmaya fazlasıyla dikkat ederdi. Aynı zamanda bu saatlerde doğaya hayran olmayı, yarattıklarından ötürü tanrıya şükretmeyi daha çok severdi. Gündüz saatlerine kıyasla etrafta daha az dikkat çekiyordu sonuçta. Klanı köyde pek hoş karşılanmadığı için insanların ona dik dik bakmadığı saatlerde serbestçe gezmek daha keyifli oluyordu.

Üstünü başını düzelttikten sonra klan yerleşkesini terk ederek derelerle çevrili sisli yoldan köyün merkezine doğru ilerlemeye başladı. Ay ışığı altında, sakin adımlarla ilerliyordu. Aynı zamanda içinden bir melodi tutturmuş, onu tekrarlayıp duruyordu. Gececi hayvanlar ve böcekler uyanmaya, karınlarını doyurmak için hazırlanmaya başlamıştı. Bundan dolayı sık sık durup onları inceliyor, hayran hayran baktıktan sonra yoluna devam ediyordu. Köy merkezine ulaşması yaklaşık yirmi dakikasını almıştı. Bütün dükkanlar yavaştan kepenkleri indirmeye başlamış, geceleri çalışmaya devam eden bazı yemek yeme yerleri ve eğlence mekanları dışında her yer sessizliğe gömülmüştü. Aoi kapanmış bir çiçekçi dükkanının vitrinindeki çiçekleri inceleyip içlerinden isimlerini bildiklerini bulmaya çalıştığı bir oyun oynadı zihninde bir süre. Bitkilerin isimlerini öğrenmek için daha fazla çalışması gerektiğine karar verdi ardından. Kapanmış bazı kıyafet dükkanlarının vitrinlerini inceldi, ayakkabılara baktı. Gündüzleri yapmaktan çekindiği, utandığı ne varsa bu saatlerde nispeten daha özgür olabiliyordu. Hala ara sıra yoldan geçen insanların tuhaf bakışlarına maruz kalıyor olsa da zaten etraf karanlıktı ve onları fazla görmek zorunda kalmıyordu.

Aoi köyün loş ışıklı dar sokaklarında ilerlerken içeriden coşkulu bir müzik sesinin geldiği ve neredeyse tüm mahallede yankılandığı bir mekanın önünde buldu kendini. Buranın neresi olduğunu biliyordu, daha önce de defalarca kez önünden geçmişti. Burası insanların dünyevi zevklerini doyurmak için para verdikleri bir yetişkin eğlence mekanıydı. Kısaca pavyondu. İsminin köyün Hokage'sinin ismini andırması dışında bu mekana karşı hiçbir ilgi duymamıştı öncesinde. Bu tarz eğlenceler Aoi'nin pek ilgisini çekmezdi. Tanrıları Yuukon onları dünyevi eğlencelere ve ihtiraslara fazla kapılmamaları konusunda, gerçek görevlerini unutmama konusunda uyarırdı. Zaten... Aoi utanırdı böyle bir mekana girmeye. Pek ona göre değildi. İçeride ne döndüğünü merak ediyor olsa da öğrenecek kadar cesareti yoktu. Oradan buradan duyduğu şeyleri biliyordu sadece. Ancak bugün durum farklıydı. Bugün, Aoi ilk kez bu pavyondan içeri girecekti. Çünkü bugün, diğer günlerin aksine içeride adeta bir curcuna kopuyordu.

Seslerin ne sesi olduğunu anlayamamıştı. Bağrışmalar, tabak çanak kırılmaları, belki birkaç çığlık, pat küt birtakım anlamlandıramadığı sesler... Bir şeyler döndüğü belliydi. Daha önce burada böyle sesler işitmemişti. Köyün yetkili ninjası olarak içeride neler olduğunu anlamak için mekana girmesi gerekiyordu. Bir anda kalp atışlarının hızlandığını hissetti. Hayır, bu mekana ilk kez adım atacak olduğu için değildi heyecanı kesinlikle. Yavaşça binaya doğru yaklaşıp camlardan içeriyi görmeye çalıştı. Nedense kapıda hiçbir güvenlik de yoktu. Belki de bağrışmaları duyunca içeri girmişlerdi. Bir anda kapıları sonuna kadar açarak pat diye içeri girdi. "Neler oluyor burada?"

Kendisine dönen en az yirmi tane suratla karşılaşınca kıpkırmızı olup kaldı. Gördüğü sahne tam olarak şuydu: Dört, belki beş tane iri yarı adam, uzun sarı saçları olan bir çocuğu tutmaya çalışıyorlardı. Birisi saçına yapışmıştı, diğeri bacaklarını tutuyordu, biri bağırmasın diye ağzını tutuyordu, öbürü kollarını tutuyordu. Etrafta gösterişli, hatta biraz fazla gösterişli, giyinmiş kadınlar ve erkekler vardı. Aoi'nin içeri girmesiyle bir şaşkınlık ve sessizlik dalgası oluşmuştu mekanda. Müzik sesi bile kesilmişti. Aoi yutkunarak ne yapacağını bilemez halde kendisini hemen dışarı atmak ve kimseye görünmeden eve dönmek istedi ancak her şey için çok geçti artık. "N-N-Ne yapıyorsunuz?" Adamların üstlerine yürüdü nereden geldiği belirsiz bir cesaretle. "İnsanlara zarar vermek büyük bir günahtır. Yuukon canınıza merhamet etsin. Derhal bırakın onu." Aralarında ne dönmüştü, ne olmuştu da olay buraya gelmişti hiçbir fikri yoktu ancak insanların şaşkınlık anlarından yararlanarak çocuğu kolundan tuttuğu gibi çekip çıkardı ve seri adımlarla dışarı çıktı. Sonra mekanı gözden kaybedinceye kadar ara sokaklardan ilerlemeye başladı. Arkalarından "Göreceksin sen orospu evladı!" gibi birtakım çirkin ve kulakların işitmemesi gereken laflar atıldığını duymuştu. Yeterince uzaklaştığına emin olduktan sonra çocuğun kolunu bıraktı ve dönüp hemen saygıyla eğildi. "Çok özür dilerim. Haddim olmayarak karıştım. Zor durumda olduğunuzu düşündüm." Başını kaldırıp ne tepki vereceğini izlemek için yüzünü inceledi bir süre. "Yureikumo Aoi." dedi sonra fazlasıyla özgüvensiz bir ses tonuyla malumu ilan eder gibi. Yureikumo olduğunu ne zaman ilan etse insanların gözlerindeki hayal kırıklığı ve korku dolu önyargılı ifadeyi görmekten nefret ediyordu.

Adam bir anda ayakta duramayarak çömelmişti. Aoi endişeyle ne yapacağını izledi. Başına darbe filan mı almıştı acaba? Sonra zorlukla toparlanarak ayağa kalkmıştı. Ardından Aoi sağ omzunda bir el hissetti. Soru işareti dolu bakışlarını adama çevirdiğinde adamın ona gülümsüyor olduğunu fark etti. Sol elini de sol omzuna koyarak onu dövemeyeceğini söylemişti. Adamın nefesindeki keskin alkol kokusu Aoi'nin yüzüne çarpmış ve yüzünü ekşitmesine sebep olmuştu. Adam sarhoştu. Bir pavyondan sarhoş olan ve kavga arayan bir adamı kurtarmıştı. Bir süre soru işareti dolu bakışlarla adama bakmaya devam ettikten sonra cevap verme gereği hissetti. "Evet? Dövemem herhalde." Gizem dolu büyük soruya açıklık getirdi böylece. "Neden döveyim ki?" Bir sarhoşla muhakeme etmeye çalıştığına inanamıyordu. "Yani... sizi tanımıyorum. Aramızda bir problem de yok. Sizi dövmem için bir sebep olduğunu sanmıyorum. Hem yüce tanrı Yuukon şiddete son seçenek olarak başvurmamızı tavsiye eder." Gerginlikten boş konuştuğunu ve saçmalamaya başladığını fark ederek sustu.

Adamın elleri omzunda, yoğun bakışları gözlerinde, sarhoşluktan ağzı yüzü yamulmuş bir şekilde kendisine bakıyordu. Tanımadığı bir adamla bu kadar yakın mesafede olmaya, hatta genel olarak herhangi birisiyle bu kadar yakın mesafede olmaya alışkın değildi. Adamın omzundaki ellerini üzerinden çekmeye çalıştı. "Şey... İyi misiniz beyefendi? Eviniz nerede?" Neden bu işe bulaşmıştı ki şimdi? Bu adam kim bilir neyin nesiydi. Sarı saçları ay ışığının altında ipek gibi parıldıyordu. Ne kadar da güzel görünüyorlardı. Acaba saç bakımında ne kullanıyordu? Adamı yeniden kolundan tutarak ara sokaklarda sürüklemeye başladı.

"Size neden saldırdılar ki?" Gözleriyle açık bir büfe bulmak için etrafı tararken bir yandan da kendi kendine konuşuyordu havadaki garip atmosferi dağıtmak için. "Beş tanesi birden çullanmıştı bir de üzerinize. Ne kadar ayıp. Bunları şikayet etmek lazım. Hele ki sarhoş bir vatandaşa. Hiç Konoha'ya yaraşır hareketler değil bunlar." O sırada ufak bir büfenin ışıklarının hala yanıyor olduğunu fark etti. Büfenin önünde tabure var mı diye kolaçan etti ancak kısa bir dolap dışında adamı oturtacak bir yer bulamadı. "Şuraya oturun siz." Büfeciye döndü. "İyi akşamlar, Yuukon kesenize bereket versin. Soğuk bir şişe su alabilir miyiz?" Parasını ödedikten sonra suyun kapağını açtı ve adama yaklaştı. Kafasını tutup suyu dudaklarına götürerek içmesine yardımcı oldu. Ardından şişedeki suyun kalanını kafasından aşağıya boşalttı. "Ayıldınız mı biraz?" Klanındaki bir abisinden sarhoşların böyle ayıltıldığını duymuştu.

Sarhoş adam kafasına suyu yiyince bir anda yerinden fırlamıştı. Bütün yol boyunca da saçma sapan anlamsız şeyler söyleyip durmuştu zaten. Aoi ona ayılıp ayılmadığını sorunca da çok garip bir şeyler söylemişti ancak Aoi tek bir kelimesini bile anlamamıştı. Bir tanesini anlamıştı gerçi. Yağmur filan demişti. "Yağmur mu?" Aoi bir elindeki boş su şişesine bir de adamın sırılsıklam olmuş suratına baktı. "Keşke yağmur yağsa, toprağın yağmur sırasındaki buğulu kokusu ne hoş olurdu şimdi..." diye mırıldandı kendi kendine. Aklı yine romantik ve büyülü dünyalara doğru gitmişti. "Bu sene pek de yağış olmadı. Ağaçlar da susuz kaldı. Yeşillerinin canlılığı gitti resmen. Yüce yaratıcıya dua etsek her gün bizi yeniden yağmuru ile nimetlendirse diye." Yanındaki sarhoş adamı tamamen unutmuş, bambaşka bir mesele üzerine düşünmeye gitmişti aklı.

Omzunda yeniden bir el hissedince bu düşüncelerinden sıyrıldı. Adam ona "kısa kadın" demişti. "İsmim Aoi." diye ısrar etse de sarhoş adam pek oralı değil gibiydi. Ayrıca... Aoi kısa filan değildi. Gayet de standart bir boyuttaydı. Bir erkeğe göre kısa olabilirdi belki ama boyu bir kadın için normaldi. Hem boyun ne önemi vardı ki? Önemli olan insanın manevi yolculuğu ve hayatta başardıklarıydı. Böyle şekilci davranışlar insanları mühim meselelerden alıkoyan dikkat dağıtıcı ve kutuplaştırıcı unsurlardı yalnızca. Neyse ki Aoi, hayatı boyunca işittiği şeyler düşünülünce bu lafı yemeyi pek de umursamamıştı. Zaten adam kör kütük sarhoştu. Bir de üstüne dayak yemişti. Biraz hoşgörülü yaklaşsa bir şeyi eksilmezdi.

Adam gidiyor olduğunu söylediğinde gözlerini toprak rengi gözlerine dikti. "Nereye?" Elbette bu soruyu sormak haddine değildi, tek merak ettiği şey yüzüne çarpılan suyu yağmur zannedecek derecede sarhoş bir adamın evinin yolunu bulup bulamayacağıydı. Hemen ardından adam gözlerini kapatıp yere uzanmış ve uyumaya başlamıştı. Aoi birkaç saniye öylece durup bu absürt manzarayı seyretti. Neden kendini bu işe sokuyordu ki? "Şu anda sizi burada bırakıp gitsem başınıza hiç iyi şeyler gelmez, biliyorsunuz bunu değil mi?" Sabrının yavaştan tükenmeye başladığını hissetti. Adamın başucuna eğilerek yüzüne hafif bir tokat attı. "Beyefendi." Ses çıkmayınca daha şiddetli bir tokat attı. "Beyefendi, sokak ortasında mı yatacaksınız?" Evi neredeydi ki? Bir ormandan bahsetmişti ancak Konoha'nın her yeri ormandı. Kim bilir neresinde oturuyordu. Onu kendi evine götürmeli miydi? Adamı tanımıyordu bile. Yureikumo Klanı fazlasıyla misafirperverdi ve zor durumdakilere yardımcı olmayı görev bilirdi. Üstelik... klanın öğretileri gereği güç duruma düşmüş bu adamı ortada bırakması Yuukon'un zoruna giderdi. Buradan bir on dakika yürüyerek klan yerleşkesine ulaşırlardı. Ona bol şekerli bir çay yaparsa belki adam ayılabilirdi.

Koluna girip biraz tökezleyerek ve sekerek zar zor ayağa kaldırmaya çalıştı adamı. "Biraz dayanın lütfen. Yuukon aklıma mukayyet ol." Adamın tek kolunu kendi omzuna attı, koltuk altına girdi ve belinden destekleyerek yürütmeye çalıştı. Herif pek iri yarı görünmüyordu ancak bez bebek gibi ayakta duramadığından taşımak fazlasıyla zahmetliydi. Ikına sıkına, oflaya poflaya, sisli ara sokaklardan gerisin geri yürümeye başladı. Neyse ki oradan oraya giderken köyün merkezinden uzaklaşmışlardı ve dönüş yolu o kadar da uzun değildi. Sık ağaçların ve derelerin arasında, devasa antik ağacın çevrelediği Yureikumo klan mahallesine ulaşmaları yaklaşık on - on beş dakikalarını almıştı. Klan üyelerinin hemen hepsi uyuyor olduğundan etrafta onları gören birisi olmamıştı. Evinden içeri girer girmez omzundaki koca yükü bir çuval gibi girişe fırlattı. Sonra dizlerinin üzerine çöküp soluklandı bir süre. Salonunun girişindeki minik tapınakta kısa bir süre durup dua ettikten sonra mutfağa girip hemen su kaynatmaya başladı. Su kaynarken de adamı omuzlarından tutup salona doğru sürükledi. Adamı zorlukla salondaki koltuğun üzerine taşıdıktan sonra mutfağa geri girdi ve kaynayan suyun içine çayı bıraktı. Çaydanlığı ve temiz bir bardağı alarak salona geri gitti. İkisini de masanın üzerine bıraktı. "Beyefendi?" Adamın yeniden yüzünü tokatladı. "Çay demleniyor bakın, iyi gelecektir. Şeker de getireyim. İçin olur mu?" Sonra da evimden çıkıp gidin diye düşünse de bunu dile getirmedi. Bu niye başına gelmişti ki şimdi? Halbuki sabah falında hiç böyle şeyler görmemişti. Gelecek görüsü üzerine daha çok çalışması gerekliydi anlaşılan.

İlk tokatta uyanmamıştı. İkincide de. Aoi üçüncü tokadı, biraz daha şiddetli şekilde attığı esnasında adam gözlerini açmıştı. Ne yazık ki o tokat atılmış olmuştu artık. "Ay pardon." demesine kalmadan adam bileğine yapıştığı gibi bir haykırmıştı. Tokata kızmış olacaktı herhalde. Öyle bir bağırmıştı ki tükürüğü boğazına kaçmış gibi öksürmeye başlamıştı. Aoi adamın sırtına pat pat vururken adam öksürüklerinin arasında saydırıyordu Aoi'ye. Onu nasıl bir durumun içinden kurtardığından habersizdi tabi hala. "Uyandırmak içindi kusura bakmayın." diye mırıldandı kendi kendine. Bu sefer adamın elini kendi üzerinden çekmek için hamle yapmamıştı. Bu ani fiziksel hamlelere alışmaya başladığından mıydı yoksa sarhoş diye adamı ciddiye almadığından mı bilmiyordu. Zaten sonra kendi kendine bırakmıştı adam onu. Su istemesi üzerine biraz evvel demlediği çaydan bir bardak doldurdu adama. "Olur su da getireyim."

Adamı bir süre kendi düşünceleriyle baş başa bırakıp yeniden mutfağa yöneldi. Bir su bardağı ve su sürahisi alıp salona geçti tekrardan. Su bardağına sürahiden su doldurduktan sonra, sürahiyi çaydanlığın yanına koydu. Bardağı da adamın önüne koydu. "Bu su, bu da çay. Hangisini isterseniz." Adam şaşkınlık içerisinde etrafı inceliyordu. Aoi aklından neler geçtiğini bilmiyordu ancak sarhoşluğun etkisinden yeni yeni kurtulduğunu ve nerede olduğunu idrak etmeye başladığını tahmin ediyordu. Bir anda kendini tanımadığı bir evde bulunca şaşırmıştı tabi. Ne yapacaktı? Ya adam korkudan bağırırsa ve olay çıkarırsa? Zaten çok da iyi gözle bakılmayan klan adına daha da leke sürmüş olacaktı. Üstelik hiç kötü bir amacı olmadan. Bu hayatta en son isteyeceği şey de iyi niyetiyle klanına kötülük yapmak olurdu herhalde.

Bunu demesine kalmadan adam ayağa fırlayarak bir anda şaşkınlıkla bağırmıştı. Aoi de bunun etkisiyle korkudan yerinden sıçradı. "Ne? Ne oldu?" Evini mi boyadığını sormuştu. Bu adam ciddi miydi yahu? Aoi biraz evvelki düşüncelerinin etkisiyle, ailesinin ve klan büyüklerinin evlerinin de çok yakın olduğu ve duyabilecekleri korkusuyla adamın üzerine çullandı. Onu yerine oturtup iki eliyle ağzını kapattı. "Bağırmayın! Sessiz olun. Sizin eviniz değil burası benim evim." Bütün vücuduyla adama baskı yaparak üzerine doğru eğildi. "Yureikumo Klan mahallesinde, benim evimdesiniz. Bunu sindirin önce. Sessiz olun ve olay çıkartmayın." Bağırmayacağına emin olduktan sonra ellerini adamın ağzından çekti. "Ayılamadınız mı hala? Size yardımcı olmaya çalıştım. Yolun ortasında mı bıraksaydım?" Masanın üzerinde duran çay bardağını aldı. İçine koca bir kaşık şeker ilave edip seri seri hareketlerle karıştırdı ve adamın eline tutuşturdu. "Bunu için. Dikkat edin sıcak, yanmayın." Kollarını göğsünde birleştirerek adama dik dik bakmaya başladı. Herhangi bir ani hareket yapacak ya da bağıracak olursa onu durdurmak üzere başında hazır olda bekliyordu. "Eviniz uzakta mı? Saat çok geç olduğu için geceyi burada geçirebilirsiniz ama lütfen rica ediyorum yarın öbür gün ben ve klanım hakkında ileri geri konuşup adımı lekelemeyin. Sizi buraya getirerek büyük bir riske girdim zaten. Duş almak isterseniz havlu ayarlayabilirim ama size uygun kıyafetim yok."

Adam, ayıldığı için miydi yoksa Aoi bir anda üstüne çullanıp ağzını tutup onu susturmaya çalıştığı için miydi bilmiyordu ama bir anda ışık görmüş tavşan gibi kalakalmıştı. Aoi temkinli olmak için onun başında durup ani bir hamle yapmayacağından emin olmak istiyordu. Bir süre sessizleşmiş, gözlerine bakmış, hayalet görmüş gibi bir tepki vermiş ve bakışlarını kaçırmıştı. Aoi... kabalık mı etmişti? Çok mu üzerine gitmişti? Sarhoştu bir de, fazla mı hırpalamıştı onu? Ne diyeceğini ve ne yapacağını bilemedi bir süre. Eli ayağı birbirine dolaşmıştı. Sarışın adam çayı almış, yüzüne bakmadan çayın buharlarını izlemişti uzun uzun. Aoi'nin dediklerini onaylar şekilde başını sallamıştı sadece ağır ağır. Hiç konuşmaması Aoi'nin daha da gerilmesine sebep oluyordu. Bu suskunluğun sebebinin ne olduğunu merak ediyordu. Klanı ile ilgiliydi, değil mi? Yureikumo evinde olduğunu öğrenince rahatsızlık duymuştu. Bir Yureikumo'nun ona yaklaşması, hatta onu kendi evine alması korkutucu bir şey olsa gerekti. Herkes korkuyordu onlardan sonuçta. Bir de bu evden çıkarken birileri tarafından görülürse "uğursuz" diyeceklerdi ona. Yureikumo'larla takılmak uğursuzluk getirirdi çünkü. Hayaletler musallat olurdu. Öyle derdi küçükken akademide çocuklar ona. Derin bir iç çekerek adamın karşısına oturdu. Bu önyargıyı nasıl kırabilirdi emin değildi. Kırsa bile bu onun da dışlanmasına sebep olabilirdi. Ya bu yüzden Aoi'den daha da çok nefret ederse? Aoi nefret edilmek istemiyordu.

Çaydan hafifçe bir yudum alırken aralarındaki tuhaf sessizliği bozarak misafirperverliği için teşekkür etmişti. Aoi bakışlarını ona çevirdi yeniden. Ayılmıştı! Heyecanlanarak öne doğru eğildi. Dediği her bir kelimeyi iyice işitmek istiyordu. Adamın boynundan göğsüne doğru ilerleyen ve nerede bittiğini göremediği değişik bir dövmesi olduğunu fark etti. Hatta... onu ilk kez inceliyor olduğunu fark etti. Uzun sarı saçları vardı. Boyu da uzundu. Atletik bir vücut yapısı var gibi görünüyordu. Gözleri kahverenginin çok hoş bir tonuydu. Sarı saçlarıyla birleşince ona yağmur sonrası kocaman güneş açmış bir toprak manzarasını anımsatmıştı. Evinin etrafındaki ormanlık alanda bu sahneyi pek çok kez görmüştü. Fal destesindeki Güneş kartını da bundan esinlenerek oluşturmuştu. Güneş'e benzeyen insanları hep çok etkileyici bulurdu. Sımsıcak, samimi, güvenilir, cana yakın bir auraları vardı onların. Çok sevilen birisinin sıcacık kucaklayışı gibi nostaljik bir mutlulukla doldururlardı girdikleri ortamları. Adamın yüzündeki çizgileri inceledi. Göz kenarındaki, ağız çevresindeki... Gülümsediği zaman gözlerinin nasıl kırıştığını ve ağzının ne yöne doğru açıldığını hayal etti. Gözlerinin mutlulukla titrediği, yıldızlar gibi kıpır kıpır ettiği bir an hayal etti. Çok güzel gülümsüyor olmalıydı. Ne yazık ki şu an fazlasıyla ciddi, ona bakmadan oturuyordu öylece. Altın sarısı perçemleri yanaklarının iki yanından aşağı süzülüyordu. Gözlerini, belki göz göze gelip onları yakalayabilirmiş gibi onunkilere dikti bir süre ancak karşılık alamadı. Hayal kırıklığı ile omuzlarını indirdi.

"Hayır, hiç sorun değil." dedi umutsuz bir ses tonuyla adamın özrüne karşı. "Sarhoştunuz sonuçta. Kendi başıma iş yaptığım için ben özür dilerim esas. Burada olmaktan rahatsızlık duyabileceğinizi düşünmeliydim. Kabalık ettim." Bakışlarını bir an kaçırıp yeniden onun üzerinde gezdirdi. Onu göz hapsine almaktan kendisini alıkoyamıyordu. "İsminiz neydi?" Adını hala bilmiyor olduğunu fark etti. Sarhoş olmayan hali gayet saygılı bir beyefendiye benziyordu. Acaba kimlerdendi? Aoi ayağa kalkarak odasının perdesini açtı. Dini ritüelleri gerçekleştirdikleri Antik Ağaç, bu saatlerde ay ışığının altında çok görkemli gözüküyordu. Aoi'nin en sevdiği manzaralardan birisiydi. "Kimseye söylemem." dedi hayal kırıklığını belli etmemeye çalışan bir ses tonuyla. "Buraya geldiğinizi kimseye söylemem, sizle uğraşmazlar. Ama uğursuzluk getirdiğimiz doğru değil. Safsatadan ibaret. Benden korkmanıza gerek yok." Bunu söylemesi bir şeyi değiştirmeyecekti gerçi. Masaya geri geçip çaydanlığa uzandı. "Bir çay daha içer misiniz?" Yüzüne güven verici bir tebessüm yerleştirdi. Somurtarak buzları kıramazdı sonuçta. "Orada ne yapıyordunuz öyle? Resmen beş adam üzerinize çullanmıştı. Üstelik sizi kurtarmaya çalıştığımda da hemen verdiler. Ancak o mekana bir süre uğramasınız iyi olur, öfkeli gibiydiler." Hafifçe kıkırdadı kendi kendine. Yeniden adama dikti gözlerini kendini kontrol edemeyerek. Her davranışından çok gerildiği belli oluyordu. Konuyu değiştirmeye karar verdi. "Dövmeniz... çok güzelmiş. Özel bir anlamı olsa gerek." Her ne kadar muhabbet açıp konuşmaya çalışsa da adamın ısrarla ona bakmamaya çalışması biraz sinirinin bozulmasına sebep olmuştu. "Bana borçlu olmaktan bahsettiniz, değil mi? Borcunuzu bana bir kere bakıp gülümserseniz ödemişsiniz sayarım. Söz veriyorum, o kadar rahatsız edici değilim." demekten kendini alamadı umut dolu bir ses tonuyla. Bu anlamsız önyargılar fazlasıyla kalbini kırıyordu. Ona bir kere baksa, hepsinin ne kadar yersiz olduğunu fark edecekti. Yüzüne kocaman bir gülümseme yerleştirerek elini oğlana doğru uzattı el sıkışmak ister gibi.