Shinsei

Kumogakure'nin üzerinde şafak vakti gökyüzü kalın bulutlarla örtülü, ilk ışık kırılmaya çabalarken soluk mor izlerle çizgili. Mütevazı evinde oturmuş, köyü çevreleyen yüksek tepeleri seyrediyorsun. Camın ötesindeki dünya uzak geliyor, seni şekillendiren dünyanın sessiz bir yankısı. Fısıldayan rüzgarlar, aşağıdaki hareketli köyün hafif uğultusunu taşıyor; kesişen hayatların ahengi, hepsi de seninkinden çok farklı.

Kapının keskin bir şekilde çalınması seni düşüncelerinden uzaklaştırıyor. Oturduğun yerden kalkarak yaklaşıyorsun, başka bir günün görevinin ağırlığı omuzlarına çökmüş bile. Kapıyı açtığında, Kumogakureli bir shinobi karşında duruyor, ifadesi resmi ama saygılı. Konuşmadan önce hafifçe eğiliyor.

"Mugen Okami, Raikage hazır bulunmanızı rica ediyor. Görevin ayrıntılarını görüşmek üzere sizi ofisinde bekliyor."
Tek kelime etmeden başınızı sallıyorsun, beklentinin ağırlığı tanıdık geliyor. Görev bir gece önce verilmişti ve önemi Raikage'nin sözlerindeki ciddiyetle aktarılmıştı. Yine de bu çağrı daha derin bir şeyden, görmezden gelemeyeceğin bir aciliyetten bahsediyor. Haberciye kısa bir baş selamıyla teşekkür ederek pelerinini topluyor ve sabahın serin havasına çıkıyorsun.

Kumogakure'nin sokakları önünde toprağın damarları gibi uzanıyor ve hayatla dolup taşıyor. Çocukluğunun boş koridorlarının aksine, köy şimdi başarı ve refahın canlılığıyla büyüyor. Cilalı taş ve parıldayan metalden yapılmış süslü yapılar üzerinde yükseliyor, yüzeyleri Yıldırım Ülkesi'nin gücünün sembolleriyle kazınmış. Pazar tezgahları rengarenk ürünlerle dolup taşıyor ve kahkahalar uzaktaki demirhanelerden gelen çekiçlerin ritmik çınlamalarına karışıyor.

Gölgelerde geçen yılların getirdiği bir rahatlıkla kalabalığın arasından geçerek bir amaç uğruna yürüyorsun. Raikage'nin kulesi görünene kadar tanıdık işaretler yoluna rehberlik ediyor. Yüksek yapı, Kumogakure'nin mirasına ilham veren şimşeği yansıtan spiral tasarımıyla bir güç ve zarafet şaheseri. İçeri adım attığında, köyün gürültüsü sessiz bir saygıya dönüşüyor, hava daha serin ve bir amaç için ağırlaşıyor.

Raikage Yuura'nın ofisinin kapısı aralık duruyor ve keskin, emredici sesi seni içeri çağırıyor. "İçeri gel, Okami."

İçeri girdiğinde onu geniş masasında otururken buluyorsun, platin saçları uzun pencerelerden süzülen ışığı yakalıyor. Yemyeşil gözleri seninkilerle buluşuyor, tanıdık yoğunluğu hafif bir tebessümle yumuşatılmış. Raikage Yuura güç ve cana yakınlığı her zaman saygı uyandıran bir hassasiyetle dengeler.

"Günaydın." diyor ve oturmanı işaret ediyor. "Görevin hakkında konuşalım."

Lafı uzatmadan öne doğru eğiliyor ve masanın üzerine Yıldırım Diyarı'nın bir haritasını yayıyor. "Temel bilgiler hakkında zaten bilgilendirildin. Haydut grubun ileri karakolu burada." diyor ve Buz Diyarı'nın sınırına yakın dağlık bir bölgeyi işaret ediyor. "Prototipleri tehlikeli - büyük ölçekte çakrayı bastırma ve hortumlama yeteneğine sahip gelişmiş bir mühürleme mekanizması. Konuşlandırılırsa, bölgeyi istikrarsızlaştırabilir ve Kumogakure'nin operasyonlarını tehdit edebilir."

Sesi daha da keskinleşiyor, bakışları sabitleşiyor. "İlk önceliğiniz karakola sızmak ve bu prototipin varlığını doğrulamak. Toplayabildiğiniz kadar bilgi toplayın - taslaklar, araştırma notları, nasıl çalıştığını anlatan her şey. Sonra da sabote edin. Mümkünse tamamen yok edin."

Duraklıyor ve sözlerinin ciddiyetinin anlaşılmasına izin veriyor. "Ama dikkatli olun. Arazi acımasız ve düşman grup iyi eğitimli. Güvenlikleri şaka değil. Bu görev hassasiyet ve gizlilik gerektiriyor. Büyük çaplı çatışmalar son çare olmalı."

Hafifçe arkasına yaslanan Yuura alaycı bir gülümseme sunuyor. "Bu görevde bir ortağın olacak. Bumble Bee." Sen cevap vermeden önce bir elini kaldırıyor, sesi artık şakacı. "Ve evet, ne düşündüğünü biliyorum. Bunun için üzgünüm Okami, gerçekten."

Sen daha onun sözlerini düşünemeden kapı gıcırdayarak açılıyor ve uzun boylu, kaslı bir figür içeri giriyor. Bumble Bee sakin, ölçülü bir güvenle hareket ediyor, kendine özgü pelerini öne doğru adım atarken hafifçe dalgalanıyor. Yuura'yı gördüğünde her zamanki sırıtışı genişliyor ve bir yumruk kaldırıyor.

"Kardo." diyor, Yuura ile yumruklaşırken sesi yumuşak ve rahat.

Sana döndüğünde sırıtışı bir şekilde daha da büyüyor. "Sen Okami olmalısın." diyor, ses tonu rahat. "Sana önemli bir şey soracağım."

Biraz daha yaklaşıyor. "Rap dinliyon mu kanka?"

Yuura’nın odasında, senin yanıtının ardından Bumble Bee’nin yüzünde belirgin bir gülümseme kıvrılıyor. Ardından aniden keskin bir çığlık atıyor, sanki gökyüzünün ağır sessizliğini parçalarcasına. Başını yukarı kaldırıp tavana doğru bakıyor ve hiç beklemediğin bir anda kendi ritmini tutturuyor. Sesi, odanın taş duvarlarında yankılanan sert bir ritimle buluşurken, kelimeleri bir nevi meydan okuma gibi dökülüyor.

"Kar beyazı dağlara gidiyoruz kör kankamla,
Değil gibi zampara ama çıkaracak kargaşa!
Kar gibi bembeyaz, baksana şu saçlara,
Kumolu adam dediğinin işi olmaz gavatla!"

İkinci dörtlüğe geçerken ellerini, sanki görünmez bir kitleye hitap ediyormuşçasına, havada döndürerek devam ediyor.

"Kumogakure gücün beşiği, fırtına kopar bak,
Prototipler yok olacak bro biz evlerden ırak!
Bumble Bee ve Okami, sanki bitter ve beyaz,
Bulutların arasından çıkar koca y-"

Rap biterken Yuura’nın sesi, keskin bir bıçak gibi araya giriyor. "Tamam Bee, yeterli." Atmosfer, Bumble Bee’nin ani performansından sonra yeniden ciddiyetine dönüyor. Yuura, haritanın üzerinde hala duran parmağını kaldırıp sana dönüyor. Sözlerindeki titizlik, taş duvarların arasından süzülen o serin rüzgârla karışıyor.

"İyi ki sordun, bölgede konuşlanmış ufak birliklerimiz var. Bumble Bee’de de onların sizi izlemesini sağlayacak bir mühür bulunuyor. Eğer iş kontrolden çıkarsa, yardıma gelebilirler. Bu, operasyonun gizliliğini bozmak istemediğimiz için bir son çare, ama en azından yalnız değilsiniz. Eğer başka sorunuz yoksa çıkabilirsiniz."

Yuura, sakin bir el hareketiyle kapıyı işaret ediyor. Artık buradaki işinin tamamlanmış olduğu söylenebilir. Dışarı adım attığında, kuledeki sessizlik yerini Kumogakure’nin rutin uğultusuna bırakıyor. Bumble Bee seninle birlikte yürümeye başlıyor, sana göre çok daha rahat ve oynak bir yürüyüşü var.

Birkaç adım attıktan sonra Bumble Bee sessizliği bozuyor, sesi önceki neşesine göre daha kontrollü, ancak hala rahat. "Oradaki dağlık bölgeyi biliyorsun kanka." diyor. "Buz Diyarı’nın sınırına yakın, taşların keskin, patikaların sinsi olduğu bir bölge. İlk önce karakola yaklaşırken, gözetleme noktalarını atlatmamız gerekecek. Düşman, arazinin avantajını kendi lehine kullanıyor. Ama bil ki orada Shimogakure falan yok kanka, sen de duymuş olabilirsin bu söylentileri, ancak bu operasyon tamamen o haydut grubun ileri karakolu ve onların sinsi prototipleriyle ilgili. Bizimkiler, yani seninle beni uzaktan izleyen o ufak birlikler çok fazla göz önüne çıkmayacaklar. Ancak bir tuzağa düşer ya da prototipe ulaşırken sıkışırsak, mühür devreye girecek ve yardımımız oradan akacak. Sanki şelaaaaale."

Yürürken yerlerdeki ıslak taşlar, günün ilk ışıklarını kırık ayna parçaları gibi yansıtıyor. Pazar yerinin gerisinden hala tok ve derin bir uğultu geliyor; sanki farklı hayatlar, farklı kaderler, günün geri kalanını dokuyor. Bumble Bee, hafifçe duraksayıp yeniden sana dönüyor. Sesi bu kez daha ciddi, ama yine de samimiyetini kaybetmiyor.

"Şimdi, beraber çalışacağız ya hani." diyor. "Yanımda olacak kişinin ne olduğunu, nereden gelip nereye gittiğini bilmek isterim. Beni az önce gördün, duydun, belki sevmedin belki güldün, hiç fark etmez. Ama ben kiminle omuz omuza gireceğimi bilmeliyim. Hadi, kendini tanıt bana. Bu gizemli sessizliği biraz çözelim."

Bumble Bee, senin söylediklerini sessiz bir kararlılıkla dinlerken, yüzünde yoğun bir dikkat belirmeye başlıyor. Gözlerini senin yüzünde öyle bir sabitliyor ki, sanki dağların sisli eteklerinde dolaşan kadim bir yaratığın izini sürermiş gibi bir ciddiyetle bakıyor. Bu bakış, sanki iki shinobinin değil de, iki zaman yolcusunun bir dönüm noktasında yüzleşmesine benziyor; gözbebeklerinde gölgeler büyüyor, yansımalar değişiyor. Derken, yavaş bir hareketle elini tutuyor ve senin avucunu yukarı kaldırıyor. Avucun, gökyüzüne açılan bir pencere misali parmaklarının arasından geçerken, Bumble Bee’nin ifadesi bir savaş ozanının keyifli hülyasına dönüşüyor. Ardından, senin elini nazikçe yumruk şekline getiriyor. Kendi elini de yumruk yaparak seninkiyle tokuşturduğunda, gökyüzünde sanki görünmez bir gong çalıyor.

"Bundan sonra benim öz kankamsın!" diye sesleniyor, sesi taze bir sabah rüzgarı gibi parlak. "Seni hayatım pahasına koruyacağım. Artık kaderlerimiz bir!" Bu sözleri söylerken ifadesi içten ve kararlı, ama belki de demin anlattıklarının yarısını bile anlamamış birinin coşkusuyla dolu. Durumun absürtlüğünü, sadece çevrede uçuşan birkaç serçenin hafif kanat çırpışları sanki onaylıyor gibi. Bee, tüm bu ciddiyetin ortasında, yüzünde beliren o geniş gülümsemeyle bir anda yürümeye koyuluyor.

Aradan yaklaşık yarım saat geçiyor. Kumogakure’nin iç yolları geride kaldıkça, sokakların düzeni yerini toprak patikalara, keskin köşeli basamaklar yerini yumuşak eğimlere bırakıyor. Hava, kendine özgü bir berraklık kazanırken, rüzgar tepelerin üstünden yükselen ufak dumanları, tandır fırınlarının koku karışımlarını, uzaklardan yankılanan bir ezginin ince tınısını taşıyor. Köyün çıkışına doğru ilerledikçe, hayatın devingenliği yerini daha seyrek ve sade bir tempoya bırakıyor.

Sonunda, hafif bir tepenin kıyısında, bir taşıma merkezi beliriyor. Burada, çamurla karışık sert toprak üzerinde, ahşap tekerlekleri, deri koşumları ve kalın halatlarıyla birkaç at arabası bekliyor. Arabaların ön kısımlarında basit ama dayanıklı minderler, arkalarında ise yuvarlanmış hasır balyaları, bez yığınları ve bazı ahşap kasalar yer alıyor. Burada insanların uğultusu, köyün merkezi kadar yoğun değil, ama yine de kendi halinde bir hareketlilik söz konusu. Bazı tüccarlar seslerini yükselterek mallarını pazarlıyor, atların burunlarından çıkan sıcak nefes sabah serinliğine karışıyor, bir köşede ise iki çocuk, atların ayak izleri arasında bulunan parlak çakıl taşlarıyla oynuyor.

Bumble Bee omuzlarını hafifçe silkerek sana dönüyor, jestleri yumuşak ama kendinden emin. Sonra eliyle önünüzde sıralanan at arabalarını işaret ederek konuşmaya başlıyor. "Bak dostum, iki yolumuz var. İlki, yürümek. Yaklaşık on iki saatten fazla sürer ve yolda birkaç kez dinlenmemiz gerekebilir. Dağ geçitleri, keskin patikalar, soğuk rüzgarlar, hepsi dahil. Ya da..." diyerek eliyle at arabalarının olduğu yeri gösteriyor. "Şuradan bir at arabası tutarız. Belki beş altı saate varırız, ama arabalar her zaman rahat değildir, üstelik hırsızlar ya da meraklı gözler işimizi zorlaştırabilir. Seçim senin, kanka."

Bumble Bee’nin bakışları, sessizliğin derinliklerinde yankılanan bir fırtınanın habercisi gibiydi. O an, zamanın kıvrımlarında bir şeyler çatırdıyordu; sanki dünyayı taşıyan eski sütunlar çökmeye başlamış da bir kaç nefes boyu, ikimiz dışında herkes, her şey donmuştu. Dağların sisli yamaçlarında yürüyen, kadim ve unutulmuş bir ruhu izler gibi bakıyordu bana; o derinlikte, o çıplak ciddiyette, yüz yılların gölgesi dolaşıyordu. Sözlerim, havada dâhil olduğu sessizliğin ta kendisine karışıyor, ama onun şımarmayan bakışlarında kaybolmuyor, derin bir çukura düşüyordu.

Birden, yavaşça uzanan eli zamanın dokusunu deldi; parmaklarımı bulup, avucumu gökyüzüne doğru kaldırdı. Bu hareketin ardında ne yattığını anlamaya çalışırken, parmaklarım arasından gökyüzü damlalar gibi süzüldü. Avucum bir pencereye dönüştü; orada ne bir cam vardı, ne de bir dışarı. Sadece sonsuz bir çöl gibi uzanan gök mavisi... Bumble Bee’nin bakışı öyle bir dönüştü ki, sanki bir savaş ozanı, şiirinin en çıplak ve en saf dizesini bulmuş gibi keyifli bir huşuyla doldurdu gözlerini. Avucumu nazikçe yumruk yapmaya zorladı ve aynı kararlılıkla kendi elini de yumruk yaparak benimkine dokundurdu.

O çırpınan anın tam ortasında, bir gong çalındı sanki; gözlerime çırpılan, ölümsüz bir yankı bırakır gibi.

Sesi sözde neşeli bir rüzgar gibi parıltılıydı. Ancak o sözlerin ardında, toprağı çatlatarak yükselen eski bir yemin vardı sanki. Beni dostu olarak ilan etmişti evrene karşı ve bu sözleri söylerken, gözlerinde bir çocuk coşkusunun parıltısı ile dünyayı önüne serip tekrardan inşa etmeye çalışan bir adamın sızısı birbirine karışmıştı.

Gülümseyişiyle rüzgarın yüzüne dokunduğu bir anın ardından, öylece yürümeye başladı.

Zamanın altından akan bir nehir gibi, Kumogakure’nin iç yollarını geride bırakırken, şehir giderek nefesini yavaşça bırakan bir devın kalp atışına dönüşüyordu. Sokakların düzenli hatları, usulca toprak patikalara teslim oldu; sert köşeli basamaklar, mevsimlerin ve zamanın ovduğu yumuşak yamaçlara dönüştü. Havada hafif bir berraklık vardı; rüzgar, tepelerin yamacında çıplak ağaç dallarını çekip koparan bir yankı gibi dolanıyor, uzağın ezgileriyle sabahın buğulu kokularını taşıyordu. Hayat, bizi burada bırakıyor; nefesleri azalan bir gündüzle uykuya dalıyordu.

Sonunda, hafif bir tepenin eteklerinde bir taşıma merkezi belirdi. Orada, toprakla yoğunlaşmış ahşap tekerleklerin gölgeleri uzanıyor, deri kayışların çözülmüş parçaları rüzgara teslim oluyordu. At arabaları, zamanın ritmine uymayan birer şahit gibi bekliyordu: Yüksek kenarlıklarında yuvarlanmış hasır balyaları, tahta kasalar, bez yığınları... Orada, insan sesleri büyüyüp küçülüyor, nefes veren atların soluğu bu sabahın serinliğine buharını bırakıyordu.

Bumble Bee, omuzlarını silkerek bana döndü. Yüzünde kendine özgü, hafif alaycı ama kesinlikle güven veren bir ifade vardı. Gözleri, sanki bu iki yolun sonunda aynı kaderin bizi beklediğini biliyormuşçasına kararlıydı.

Elini ileriye uzatarak ufka yayılan at arabalarını işaret etti. At arabalarının gölgeleri, sabah güneşinin altında uzun ve eğrilmiş birer çizgi gibiydi. İki yol sundu. Biri yavaş ama daha güvenli diğeri daha hızlı ama daha güvensiz. Sonra sustu. Sözlerinin yankısı, taşıma merkezinin hafif uğultusunda kayboldu. Etrafta hayat akmaya devam ediyordu; atların ayakları toprağı eziyor, uzaklarda çocukların kahkahası bir mızrak gibi yükselip havada eriyordu. Ama aramızdaki an, öylece havada asılı kaldı.

Bee’nin gözleri bir kez daha bana döndü. Bu kez sesinde, kendisini fazla ciddiye almayan bir samimiyet vardı. Yolu o çizmişti, seçimi ise bana bırakmıştı.

Zihnimde, iki yolun gölgeleri birbirine karıştı. Yürümek, yeryüzünün derinliklerinde unutulmuş bir şeyle yüzleşmek gibiydi; ama araba, kaderin pençesine hızlıca atılmak demekti. Her iki yolun sonunda ne vardı, bilmiyordum. Tek bildiğim hangi yolu seçersem seçeyim gözlerim bir pusula misali karanlıkta yön bulmamı sağlayacaktı.

“Yolun her türlüsü yorar Bee.” dedim sessizce. Sesim rüzgarın taşlardan sıyrılarak getirdiği eski bir yankı gibiydi. “Ama bazen yürümek, susmuş bir kalbin tekrar sesini duymasına yarar. Dağların ıssızlığı, her nefes alışında ruhuna işlenir; orada, yalnızlık dediğin şey artık bir düşman değil, bir rehber olur.”

Gözlerim, o ana kadar fark etmediğim detaylarda kayboldu. Taşlara gömülmüş tekerlek izleri, yılların yüküyle derinleşmişti; bazıları neredeyse bir mezarın çatlağını andırıyordu. Atların toynaklarından savrulan toz, havaya yayılan bir dua gibi yükseliyor, sonra usulca yere çöküyordu.Ve orada, sanki sabah güneşinin altındaki bu basit kavşakta, kader bir kez daha ellerimizde şekil almaya başlıyordu.

Zihnimde o an bir Shinobi dürtüsü olarak oluşan ilk düşünce Kumogakure sınırlarından çıktıktan sonra, tehlikeli arazilere adım attığımız andan itibaren her 500 metre de bir "Rikugan: Enerji Algılaması" kullanarak Bee'ye sözünü verdiğim şeyi yerine getirmekti. Ona hiçbir gizli tuzağın ya da düşmanın dokunmasına izin veremezdim. Bu yüzden Rikugan'ın sahneye çıkmasından çekinmeyecektim. Bu sayede insanları önceden fark edebilir, tuzakları görebilir ve ona göre plan yapabilirdik.

Yol, toprak damarlara ayrılan bir nehir misali önünüzde uzarken, hava iyice berraklaşıyor. At arabalarının uğultusu, uzaklarda kümelenmiş tüccarların sesi, kısık bir uğultu halinde geride kalmış. Şimdi, patikalar daha sessiz, rüzgâr kesik soluklarla kulaklarınıza fısıldıyor. Bumble Bee, senin seçimini onayladığından beri biraz tuhaf bir suskunluğa gömülmüş gibi. Onay esnasında gözlerinde beliren ciddiyet, şimdi yerini düşünceli ve garip bir ifade bırakmış. Adımları sakin, ama içindeki bir şeyin yüzeye doğru kabardığı hissediliyor.

Yürürken, zihninden bir hatırlatma geçiyor. Yaklaşık 500 metre olmuş olmalı. Daha önce kararlaştırdığın gibi, Rikugan: Enerji Algılaması’nı kullanmaya karar veriyorsun. Ellerini hafifçe gevşetiyor, nefesini usulca verip alıyorsun. Çevrenizdeki 500 metrelik alanı sanki görünmez bir çeper gibi hissediyor, oradaki her titreşimi, her enerjiyi, her çakra akışını tarıyorsun. Sonuç: Etrafınızda potansiyel bir tehdit ya da saldırgan çakra izi belirmiyor. Sadece kuşların kanat çırpışı, birkaç küçük hayvanın yeraltında ilerleyen uğultusu ve uzakta, tek tük dolaşan sıradan yaşam formlarının sönük izleri… Başını kaldırdığında, Bumble Bee’ye hafifçe işaret ediyorsun. O da seni onaylarcasına başını sallıyor, sesi çıkmıyor ama kaşlarının arasındaki çizgi, sözsüz bir teşekkür gibi.

Adımlarınız toprağı döverken, sessizlik kısa bir süre hüküm sürüyor. Bumble Bee hâlâ garip; ne tam bir neşesi var ne de tamamen sessizliğin kollarına teslim olmuş. Fakat birkaç adım sonra, sanki kendi iç dünyasında bir kapı aniden açılmış gibi, bir anda başlıyor yine.

"Susmuş kalbim, sesini duyan yok
Yürüdüğüm yollarda büyük adam çok
Ama sorun yok, çünkü gücüm bol
Ruhuma işlenen dağların arası kol kadar kısa

İstemem bu saatte olmasın drama
Anam babam da sağ
Şükür Kami-sama
Bu yol beni yorar

İçim oldu duman
Ama bulutun arkasında Okami var
O Kami değil Okami ulan!"

Sesi daha önceki gibi coşkulu, kelimeleri yine anlaşılmaz bir ritmin büyüsünde. Doğa, onun ritmine başta direniyor gibi görünüyor, ancak çok geçmeden rüzgâr ve ağaçların hafif hışırtısı bu tuhaf ezgiye eşlik eder hale geliyor.

Sözlerini bitirdiğinde sana dönüyor. "Kanka, sen resmen bir ilham kaynağısın!" diyor, gözlerinde tekrar o enerjik ışıltı beliriyor. "Böyle devam et, bak yakında dağları bile konuşturacağım!" Sözleri, taş yollara düşen güneş ışınları kadar parlak ve hafif. Kendi coşkusuna yine kendisi gülüyor.

Bu atmosferin içinde bir kez daha hatırlıyorsun: Yaklaşık 500 metreyi geride bıraktınız. Tekrar Rikugan: Enerji Algılaması’nı devreye sokuyorsun. İçinde küçük bir kıvılcım gibi yanan bu teknik, çevreyi bir kez daha tarıyor. Bu kez, çok daha yoğun bir çakra hissediyorsun. Öncekilere göre daha kesif, daha dolgun bir enerji, sizden uzakta olsa da hızla size doğru yaklaşıyor. Etrafınızdaki canlıların sıradanlıkla örülmüş çakra izlerinden farklı, tehditkâr bir parıltı bu. Adımlarınızın arasındaki sessizlik bir anda geriliyor; rüzgârın sesi dahi tizleşiyor sanki. Bumbee Bee’nin rapinin yankısı yerini şimdi daha temkinli bir dikkat kesilme anına bırakacak gibi görünüyor.