Shinsei

Sabah güneşi mütevazı odanın perdeleri arasından süzülüyor ve ahşap zemin üzerinde sıcak altın ışık çizgileri oluşturuyor. Yatağında uyanık bir şekilde uzanmış, tavana bakarken, yavaş yavaş ayılmanın ağırlığını hissediyorsun. Bugün o gün. Bir genin olarak ilk günün. Komodininin üzerinde duran kafa bandı sabah ışığında parıldıyor, uğruna çalıştığın her şeyin somut bir sembolü.

Gerinip doğruluyorsun, açık pencereden gelen serin esinti odana hafif çiy ve yeşillik kokusunu hışırdatıyor. Nara mahallesi bu erken saatte sessiz, kuş cıvıltıları ve yakındaki ormandan gelen yaprak hışırtıları havayı dolduruyor. Evin tanıdık sakinliği seni rahatlatıyor, ancak içini yadsınamaz bir heyecan kaplıyor. Bugün sıradan bir gün değil, Konoha'nın bir shinobisi olarak yolculuğunun başlangıcı.

Giyinip saç bandını dikkatlice bağlıyorsun. Yaprak sembolü cilalı metalin üzerinde çarpıcı bir şekilde göze çarpıyor. Odandan dışarı adımını attığında, ev rahat bir şekilde yaşanmışlık hissi veriyor. Havada hafif bir kahvaltı kokusu var ve gölgelikler güneş ışığıyla hafifçe parlıyor. Sinirlerini yatıştırmaya yetecek kadar bir şeyler atıştırıp dışarı çıkıyorsun.

Mahallenin sokakları sabahın erken saatlerinin yumuşak tonlarıyla yıkanıyor. Nara klanının evleri mütevazı ama özenle bakılmış bahçeler ve uzun ağaçların gölgelediği patikalarla çevrili. Yürürken, Konoha'nın sabah uyanışının görüntü ve sesleri etrafını sarıyor. Esnaf tezgah açmaya başlıyor ve erken kalkan birkaç kişi dostça baş sallayarak yanından geçiyor.

Mahallenizin sınırına yakın bir yerde, Yamanaka klanından bir ihtiyar küçük bir dükkanın önünde duruyor ve taze kesilmiş çiçekleri düzgün demetler halinde düzenliyor. Onu tanıyorsun, Yamanaka Inoyama, klanın yaşlı üyelerinden biri, her zaman sıcak bir gülümseme ve bilge sözlerle karşında. Yanından geçerken sana bakıyor ve el sallıyor.

"Günaydın, Oikawa!" sesi neşeli bir ton taşıyor ve duraklamana neden oluyor. "Ekibinle tanışmaya gidiyorsun, değil mi? Senin için büyük gün anlaşılan."

Kibarca gülümseyerek başını sallıyorsun ama içindeki heyecan bastırılamayacak kadar büyük. Yaşlı adam bilerek kıkırdıyor, yıpranmış elleri bir buketin etrafına ustalıkla bir kurdele bağlıyor. "İyi geçecek." diyor, ses tonu güven verici. "Unutma, bir shinobinin gücü sadece yeteneklerinde değil, başkalarıyla kurduğu bağlardadır. Bunu aklından çıkarma, genç adam."

Teşekkür etmek için hafifçe eğiliyorsun, yola devam ederken onun sözleri zihninde yankılanıyor. Köy her adımda daha canlı hissediliyor, Konoha'nın telaşı giderek artıyor. Önünde hedefin beliriyor, ekibinle buluşacağını söyledikleri köy kapısı.

Yaklaşırken, Ateş Ülkesi'nin uçsuz bucaksız yeşillikleriyle çevrili devasa ahşap kapıların dimdik ayakta durduğunu görebiliyorsun. Muhafızların konuşmaları ve ara sıra kahkaha sesleri havada süzülüyor. Son adımları atarken kalbin biraz daha hızlı atıyor. İşte bu, beklediğin an. Kapının yakınlarında bir yerde ekibin seni bekliyor ve onlarla birlikte yepyeni bir macera başlıyor.

Köy kapısı yaklaşıyor, sağlam ahşap kirişleri sabah ışığında uzun gölgeler bırakıyor. Nefesini tutuyorsun, derinin altında uğuldayan gergin enerji, çevrenin tanıdık sakinliği tarafından yumuşatılıyor. Yaklaşırken, kapıya yakın duran iki figür dikkatini çekiyor. İkisini de daha önce görmüştün ama hiç bu şekilde, takım arkadaşı olarak görmemiştin.

İlki simsiyah saçları düzgünce omuzlarına dökülen, duruşu dengeli ama rahat bir kız. Keskin akik gözleri seninkilerle buluştuğunda ışıkta parlıyor ve ceketinin kolundaki kırmızı beyaz yelpaze sana bilmen gereken her şeyi anlatıyor. Bir Uchiha. Parlak bir şekilde gülümsüyor ve öne doğru adım atarak seni neredeyse bulaşıcı bir coşkuyla selamlıyor.

"Ben Kayami!" diyor, sesi neşeli bir sıcaklık taşıyor. İfadesi açık ve hareketlerinde bir parça heyecan var. "Sonunda yeni ekibimle tanıştığım için çok mutluyum! Bunun harika olacağını şimdiden söyleyebilirim."

Onaylarcasına başını sallıyorsun ve o devam ediyor, kelimeleri hevesli bir telaşla dökülüyor. "Keşke daha önce seninle ve Souji'yle aynı akademide olabilseydim ya, çok eğlenceli olurdu! Ama sanırım şimdi kaybettiğimiz zamanı telafi edebiliriz, ne dersin?” Hafifçe gülüyor, iyimserliği havayı dolduruyor. Kendinden emin tavrını fark ediyorsun ama ses tonundaki gerçek heyecan kıvılcımını da görmezden gelemiyorsun.

Gözlerin biraz uzakta duran diğer figüre kayıyor. Kayami'den daha uzun boylu, yüz hatlarına kazınmış gibi görünen ciddi bir ifadesi var. Koyu, dikenli saçları, her şeyi aynı anda analiz ediyor gibi görünen keskin gözlerini çerçeveliyor. Bakışlarını fark ediyor ve hızlıca başını sallıyor, kendini tanıtırken tonu ölçülü.

"Kimura Souji." diyor, sesi daha soğuk ve mesafeli. İçinde kötü niyet yok, ama havadan sudan konuşacak biri olmadığı açık. Onu akademiden tanıyorsun, her zaman içine kapanıktı, sessiz yoğunluğu onu yalnızlığı sohbete tercih eden biri olarak tanımlıyordu. Birkaç kelimeden fazlasını hiç konuşmamış olmanıza rağmen, onda garip bir şekilde insanı rahatlatan bir aşinalık var.

Kayami, Souji'nin ses tonundan etkilenmeyerek sohbeti canlı tutuyor. Hareketli bir şekilde sohbet ediyor, coşkusu sessizliği bozuyor. "Birlikte gideceğimiz tüm görevleri düşünmek çok heyecan verici! Uzun zamandır büyük bir kunoichi olmayı hayal ediyordum ve şimdi nihayet gerçekleşiyor. Sence de bu harika değil mi?"

Dinliyorsun, onun heyecanı Souji'nin soğukkanlılığına hafif bir tezat oluşturuyor. Üçünüz garip bir enerji üçgeni oluşturuyorsunuz; kızın kabarcıklı coşkusu, çocuğun sessiz yoğunluğu ve senin istikrarlı varlığın.

Aniden gelen bir ses bu anı bölüyor, tonu sıcak ve davetkar. "Günaydın ekip." diyor adam, hafif bir el sallayarak size doğru adım atıyor. Hocanız. Onu hemen tanıyorsun, Senju Kazuyoshi.

Kısa saçlı ve klasik Konoha kıyafetleri giyiyor, etrafına kendinden emin bir hava yayıyor. Gülümsemesi samimi ve gözleri onaylayan bir bakışla hepinizi süzüyor gibi. "Geç kaldığım için özür dilerim." diyor, neredeyse utangaç bir tavırla başının arkasını kaşıyarak. "Ben Senju Kazuyoshi, yeni hocanız. Hepinizle tanışmayı dört gözle bekliyordum."

Bu isim bir göldeki dalgalanma gibi grubun üzerine çöküyor. Adını daha önce duymuştunuz, kim duymadı ki? Eski bir ANBU, akademi koridorlarında hikayeli bir geçmişe sahip bir shinobi olarak fısıldanıyor. Daha sert, daha korunaklı birini bekliyordunuz ama işte karşınızda, sizi eski bir dostun sıcaklığıyla selamlıyor.

Kazuyoshi ellerini hafifçe çırpıyor. "O zaman daha fazla vakit kaybetmeyelim isterseniz. Başlayalım mı?"

O anın ağırlığını hissediyorsun. Bu senin takımın. Bu senin öğretmenin. Ve bu, hayatın boyunca beklediğin bir şeyin başlangıcı. Kendini ona nasıl tanıtacaksın?

"O halde bir gün taş kağıt makas oynayalım da test edeyim yeteneğini!" diyor heyecanlı bir ses tonuyla öğretmenin. Kayami, hemen öne çıkıyor; enerjisi daha ilk adımından bile belli oluyor. Parlayan akik gözlerini sırayla herkese kaydırırken sesi yükseliyor. "Ben Uchiha Kayami!" diyor, kelimeleri neredeyse bir ritim tutturmuş gibi akıyor. "Bir Uchiha olarak burada olmak benim için hem bir onur hem de bir fırsat. Hepimiz akademide harika işler çıkardık, ama ben özellikle genjutsu ve shuriken kullanımı konusunda gerçekten iyiyim!" Sesindeki özgüven neredeyse bulaşıcı; neşesi konuşmasının tonuna işlerken heyecanla ellerini hareket ettiriyor. "Ayrıca takım içinde uyumu sağlamakta iyiyimdir. Birbirimize güvenirsek harika işler başaracağımıza eminim!"

Kazuyoshi, başıyla onaylayarak gülümsüyor. Kayami, coşkusuyla biraz daha konuşmaya meyilli görünse de, Souji’nin sessiz duruşu dikkati ona yönlendiriyor. Kazuyoshi, bir bakışıyla Souji’yi cesaretlendiriyor. Souji, gözlerini hafifçe kapatarak bir an duraksıyor ve sonra konuşmaya başlıyor.

"Ben Kimura Souji. Hızlı hareket edebilirim ve genellikle stratejik düşünmeye odaklanırım." Bakışlarını bir an yerde gezdiriyor, sonra tekrar Kazuyoshi’ye çeviriyor. "Ekibe katkı sağlamaya çalışacağım." Kısa, öz ve net. Souji’nin karakterine tamamen uygun bir tanıtım. Hakkında daha fazlasını merak etmeden edemiyorsun, ama onun bu kadarla yetinmesi gerektiğini düşündüğü açık.

Kazuyoshi bir anlığına sessizce bekliyor, ardından başıyla hafifçe onay vererek herkese hitap ediyor. "Harika." diyor, sesinde bir gurur kıvılcımı. "Hepinizin kendi yetenekleri ve güçlü yanları var. Bu ekibin uyumunu zamanla göreceğiz."

Ellerini arkasında birleştirerek size yaklaşıyor. "Şimdi." diyor, sesi biraz daha ciddi bir tona bürünüyor. "İlk görevinize geçelim. Görevimiz, köyün hemen dışındaki bir çiftlikte başlıyor. Yerel bir çiftçi olan Nishikawa Daichi, son günlerde birkaç hayvanının kaybolduğunu bildirdi. Başlangıçta hayvanların başıboş dolaştığını düşünmüş, ancak çitlerin yakınında bulunan pençe izleri ve geceleri duyulan garip sesler bir yırtıcı hayvanın iş başında olabileceğini gösteriyor. Bizim görevimiz, bu rahatsızlığın kaynağını araştırmak, kayıp hayvanları geri getirmek ve kalanları koruma altına almak. Bu tip görevler her zaman bir şeyler öğrenmek için bir fırsattır."

Kazuyoshi size kısa bir bakış atıyor, bir yandan ciddi ama diğer yandan motive edici bir hava yayıyor. "Görevin bir günden fazla süreceğini sanmıyorum, ama bu, görev ciddiyetini azaltmıyor. Herkes hazırsa, yola çıkıyoruz. Çiftlik buradan sadece on dakika uzaklıkta."

Hareketleniyorsunuz. Adımlarınız, köyün sabah telaşıyla birleşen ahenkli bir ritim oluşturuyor. Çevrenizdeki manzaralar birer tablo gibi; uzun ağaçların gölgesinde kıvrılan yollar ve sabahın ilk ışıklarıyla aydınlanan patikalar. Hoca, arada sırada size dönerek köy ve görevler hakkında ufak bilgiler veriyor, ama her cümlesi bir rehberin güveniyle dolu.

Çiftliğe yaklaştığınızda, Kazuyoshi yavaşlayarak size dönüyor. "Bu ilk göreviniz. Ama önce, bugüne kadar neler öğrendiğinizi ve kendinizde neleri geliştirdiğinizi duymak istiyorum. Bu tür görevlerde ekip üyelerinin birbirlerinin yeteneklerini bilmesi önemlidir. Kayami, seninle başlayalım."

Kayami bir adım öne çıkarak ellerini beline koyuyor ve heyecanla anlatmaya başlıyor. "Ah, akademide genjutsu öğretilmese de klan evinde gerçekten en iyi olduğum konuydu! Ayrıca, shuriken fırlatma konusunda rekor kırmıştım. İyi bir strateji geliştirmenin bir takımı nasıl kurtarabileceğini öğrendim. Hem ayrıca, zorlayıcı durumlarda soğukkanlı kalmanın önemini fark ettim. Akademideki arkadaşlarım genelde benim pozitif enerjimle motive olduklarını söylerdi. Takımın ruhunu canlı tutmak benim işim sanırım!"

Souji, Kayami’nin neşeli tavrından sonra biraz daha ağırbaşlı bir şekilde öne çıkıyor. "Ben genellikle bireysel çalışmayı tercih ettim." diyor, kelimeleri Kayami’ninkilere göre daha sakin bir tempoda. "Taijutsu ve temel ninjutsu üzerinde çalıştım. Çok konuşkan biri değilim ama bu, görevler sırasında odağımı korumamı sağladı." Bakışları bir an etrafta geziniyor, sonra tekrar Kazuyoshi’ye dönüyor.

Kazuyoshi son olarak sana dönüyor ve kendi geçmişin hakkında detaylı bilgi vermeni istiyor. Ne diyeceksin ona?

Ekipte bulunan herkes senin sıcakkanlılığını olumlu bir şekilde karşılıyor. Souji'nin bile hafifçe gülümsediği fark ediliyor. Bu, Kayami’nin ısrarla konuşmaya devam etmesi için yeterli oluyor.

Kazuyoshi’nin eli havada durup, size durmanızı işaret ediyor. İleride, çiftliğin ilk işaretleri beliriyor: Eski ahşap çitler, az önce yağlanmış gibi parlayan demir kapılar ve küçük bir evin çatısı. Hemen yanında büyükçe bir samanlık ve birkaç kulübe daha var. Çiftlik, ormanın sınırına oldukça yakın; bu, çiftçi için bir avantaj gibi görünse de, hayvanlarının kaybolması açısından riskli bir durum oluşturuyor.

Kazuyoshi, çiftliğin girişine vardığında kapıda bekleyen orta yaşlı bir adam selam veriyor. Üzerinde toprak lekeli gri bir gömlek ve geniş kenarlı bir şapka var. Gözlerinin etrafındaki kırışıklıklar, endişenin ve yılların yorgunluğunun bir karışımı gibi görünüyor. Adam size yaklaşırken, sesindeki çaresizlik fark ediliyor. "Hoş geldiniz! Ben Nishikawa Daichi." diyor, elini uzatarak Kazuyoshi’yle tokalaşıyor. "Köyden bir ekip gönderileceğini duymuştum ama böyle genç bir grup beklemiyordum. Demek sizsiniz..."

Kazuyoshi, sakin bir şekilde gülümseyerek konuşuyor. "Endişelenmeyin, Daichi bey. Bu üçü akademide iyi bir eğitim aldı. Ayrıca ben de burada olacağım. Şimdi bize tam olarak neler olduğunu anlatabilir misiniz?"

Daichi, derin bir nefes alıp kafasını kaşıyor. "Son bir haftadır birkaç koyunum kayboldu. Başta onların başıboş dolaştığını düşündüm, ama çitlerin yakınında gördüğüm pençe izleri ve geceleri duyduğum garip sesler kafamı karıştırdı. Oğlum dedim, bu sadece bir kurt ya da yırtıcı bir hayvansa, neden doğrudan sürüme saldırmadı da hayvanları tek tek götürdü? Bu, normal bir hayvanın davranışı gibi gelmiyor."

Kayami hemen atılıyor. "Garip sesler derken, tam olarak nasıl sesler duydunuz?" Sorusu enerjik ama bir o kadar da dikkatli. Gözlerinde bir araştırmacı hevesi var.

Daichi, biraz duraksayıp anlatıyor. "Geceleri ince tiz bir uluma gibi. Ama... insan gibi de geliyor bazen. Bir yerlerde bir hayvan can çekişiyormuş gibi bir şey."

Kazuyoshi, bu bilgi üzerine kaşlarını çatıyor. "İlginç. Pençe izlerine bakmamız gerekiyor. Ayrıca seslerin geldiği yönü de bilmemiz iyi olur."

Daichi, çitin kenarındaki bir noktayı işaret ediyor. "Pençe izleri burada." diyor, sizi dikkatlice oraya yönlendiriyor. Çitin kenarına yaklaştığınızda yerde belirgin izler görüyorsunuz. Kazuyoshi izlere yaklaşıp dikkatlice incelerken, siz de etrafınızı kontrol etmeye başlıyorsunuz.

Souji bir an sessizce eğiliyor, izleri dikkatlice inceliyor. "Kurt değil." diyor soğukkanlı bir tonda. "İzler daha büyük. Pençe yapısına bakılırsa belki büyük bir kedi türü, ama emin değilim."

Kazuyoshi onaylayarak başını sallıyor. "Haklı olabilirsin, Souji. Bu tip bir yırtıcı hayvanın köy sınırlarına bu kadar yaklaşması garip. Ama şimdilik bir sonuca varamayız. İzleri takip edeceğiz."

Tam o sırada, ormanın derinliklerinden bir yaprak hışırtısı duyuluyor. Hepiniz dikkat kesiliyorsunuz. Souji’nin eli yavaşça kunaisine gidiyor, Kayami ise arkasını kollayarak genjutsu hazırlığına geçiyor gibi görünüyor. Kazuyoshi’nin sesi bu anın sessizliğini bozuyor. "Dikkatli olun. Bu bölgede her şey mümkün."

Bir anda çalılıkların arasından bir hareket beliriyor. Küçük ama hızla hareket eden bir siluet ortaya çıkıyor. İlk başta bir tilki olduğunu sanıyorsunuz, ama yaratığın üzerinde parlak, neredeyse fosforlu gibi parlayan çizgiler fark ediyorsunuz. Bir şeylerin anormal olduğu açık. Yaratık gözlerinizi görünce aniden duruyor ve tiz bir ses çıkarıyor; Daichi’nin bahsettiği ses bu olabilir mi?

Kayami refleksle bir shuriken çıkarıp atmaya hazırlanıyor ama Kazuyoshi elini kaldırıyor. "Bekleyin. Saldırgan bir yaratık gibi görünmüyor. Ancak bunu hafife almayın. Herkes pozisyonunu korusun."

Yaratık bir an duraksayıp etrafınızı inceler gibi bakınıyor, sonra bir anda ormanın derinliklerine doğru fırlıyor. Kazuyoshi hemen arkasından konuşuyor. "İzleri kaybetmeden takip etmeliyiz. Bu yaratık ya rahatsızlıkların kaynağıdır ya da bir bağlantısı vardır."

Hepiniz hızla harekete geçiyorsunuz. Souji önden gidip izleri takip etmeye başlarken Kayami ve sen arkadan geliyorsunuz. Kazuyoshi grubun merkezinde, her ihtimale karşı tetikte. Ormanın serinliği ve sabahın tatlı rüzgarı yüzüne çarparken, bu görevin düşündüğünden çok daha ilginç bir hal aldığını hissediyorsun.

Aklında yüzlerce düşünceyle ekibin temposuna uyum sağlıyorsun. Kayami, arkadan sessizce adımlarken gözleri sürekli etrafı tarıyor, olası bir tehlike ya da fırsatı kaçırmamak için tetikte. Kazuyoshi ise arkadan bir liderin sakin disipliniyle sizi izliyor, her bir hareketinizi gözlemliyor.

Önde, Souji adımlarını hızlandırarak gruptan hafifçe ayrılıyor. Sesi duyulmasa da üzerindeki ciddiyet neredeyse hissedilebiliyor. "Shunshin no Jutsu." diye mırıldandığını duyuyorsun ve bir anda Souji'nin silueti kayboluyor. Göz açıp kapayıncaya kadar yaratığın yöneldiği noktaya doğru ışık hızında ilerliyor.

Kazuyoshi, gözleri parıldayarak durumu izliyor. Arkadan gelen Kayami’nin dikkatli ilerleyişini gördüğünde ona doğru hafifçe başını sallıyor. "Aferin." diyor, sesi gurur dolu bir sıcaklık taşıyor. "Hızlı ve dikkatli olmak iyi bir shinobinin göstergesidir. İkiniz de takım ruhunu iyi sergiliyorsunuz."

Sen ise adımlarını bilinçli bir şekilde planlıyorsun. Her adımında Kagemane no Jutsu’yu hazırda tutacak şekilde el mührün yapılı bir şekilde ilerliyorsun. Ormanın derinliklerine girdikçe güneş ışıkları ağaç yapraklarının arasından süzülüyor, yere uzun gölgeler düşüyor. İçindeki heyecan, kontrol edilmesi gereken bir enerji dalgası gibi, ama bu seni yavaşlatmıyor; aksine, odaklanmanı sağlıyor.

Bir anda Souji’nin birkaç metre ileride durduğunu fark ediyorsun. "Orada." diyor kısa ve net bir şekilde, eliyle bir yönü işaret ediyor. Hepiniz yavaşlayarak Souji’ye yaklaşıyorsunuz. Çalılıkların arasından bir hareketlilik beliriyor ve tekrar o parlak yaratık görünüyor. Ancak bu sefer, parlayan şeyin tüyler değil, dikenler olduğunu fark ediyorsun. Keskin, fosforlu bir parlaklıkla sırtından çıkan dikenler, yaratığın silahı gibi görünüyor.

Kazuyoshi bir adım öne çıkarak "Bu bir ninja kirpisi." diye mırıldanıyor. "Nadir rastlanır, ama oldukça zeki yaratıklardır. Dikkatli olun, saldırgan olabilir."

Kirpi, sola doğru ani bir manevra yaparak kaçmaya çalışıyor, ama Souji yine Shunshin no Jutsu’yu kullanarak bir anda önüne geçiyor ve yolu kesiyor. Hareketleri keskin ve hızlı; tam bir ninja ustalığıyla pozisyon alıyor. Yaratık şaşkınlıkla duraksıyor ama tam bu sırada sağa doğru bir sıçrama yapmaya hazırlanıyor.

Fırsatı kaçırmadan gölgeni hareket ettiriyorsun. Kagemane no Jutsu'yu aktive ediyorsun ve gölgen, yere düşen diğer gölgelerle birleşerek yaratığa doğru hızla ilerliyor. Bir an içinde gölge, yaratığın altına ulaşıyor ve kirpi hareketsiz kalıyor. Zorlanıyor, dikenlerini kabartarak gövdesini sıkmaya çalışıyor ama hareket edemiyor. Gözleri bir an panikle sana bakıyor ve ardından tiz bir sesle bağırıyor:

"Lanet olsun size, bir huzur vermediniz ulan!"

Ses o kadar ince ve garip ki, bir anlığına hem şaşkınlık hem de komiklik arasında gidip geliyorsunuz. Kayami’nin dudaklarından belli belirsiz bir kahkaha çıkıyor ama Kazuyoshi hemen araya giriyor. "Durun." diyor, sesi sakin ama otoriter. Kirpiye doğru yaklaşıyor ve eğilip göz hizasına geliyor.

"Bize biraz bilgi vermen gerekiyor." diye yumuşak bir sesle konuşuyor. "Seninle işimiz bitene kadar bizimle gelmelisin. Kendi iyiliğin için de bu en mantıklısı."

Yaratık, gölgenin etkisinde hafifçe kıpırdanıyor ama başka bir şey söylemiyor. Kazuyoshi, sana doğru bakarak kararlı bir şekilde konuşuyor. "Oikawa, onu bu şekilde çiftliğe geri götürebilir misin? Orada daha sakin bir ortamda konuşabiliriz."

Ekibin, başarıyla tamamlanan bu aşamadan sonra dikkatlice çiftliğe geri dönmek üzere toparlanıyor. Görev, anlaşılan çok daha ilginç bir hal alacak gibi görünüyor.

Senin gölge jutsunla hareketsiz kalan ninja kirpisinin dikenleri hafifçe titriyor ama hiçbir şekilde kaçamıyor. Gözlerini sana çeviriyor; bakışlarında öfke ve şaşkınlık arasında bir karışım var. Kazuyoshi, durumu dikkatlice inceliyor ve sana doğru bir adım atarak konuşmaya başlıyor.

"Endişelenme, Oikawa." diyor hafifçe gülümseyerek. "Bu yaratık şu an savunmasız. Sana saldırması mümkün değil. Onu burada tutma isteğini anlıyorum ama öncelikle çiftliğe gidip bazı şeyleri netleştirmemiz gerekiyor."

Sonra kirpiye doğru eğiliyor. Kirpi, gözlerini kısarak önce sana dönüyor, dikenlerinin parlaklığı biraz daha belirginleşiyor. Ardından ince, tiz sesiyle konuşuyor. "Ben bir Nara görünce hemen tanırım!" diyor, sesinde sinirli bir meydan okuma. "Yüzyıllardır sizinle uğraşıyoruz! Gölge jutsuları, üstünlük taslayan tavırlar... Sizi hepimiz tanıyoruz, Nara’lar!"

Kazuyoshi, kirpinin bu sözleri karşısında şaşkın bir şekilde duraksıyor. Kaşlarını çatıyor ve bakışlarını ona sabitliyor. "Yüzyıllardır mı?" diye soruyor, sesi kararlı ama hala nazik. "Ne amaçla bu çiftliğin yanında dolaşıyordun? Eğer gerçekten burada olmanın bir sebebi varsa, bunu açıklaman gerekiyor."

Kirpi, bu soruya daha da sinirlenerek yanıt veriyor. "Orada saklanıyorduk da ondan!" diye bağırıyor, dikenleri biraz daha kabarıyor gibi. "Ama tabii sizin gibiler bunu anlayamaz. Sizi sürekli bir şeylerin peşine takılıp başkalarının işine karışanlar olarak biliyoruz zaten!"

Bu sırada Kayami, arka tarafta durumu izlerken eğlenmiş bir şekilde hafifçe gülümsüyor. Elleri belinde, olan biteni izlerken yüzündeki neşeyi gizlemiyor. Souji ise tamamen farklı bir tepki veriyor. Yüzü soğukkanlı bir maskenin ardında olsa da gözlerindeki anlamlı bakışlar, kirpiyi çözmeye çalıştığını belli ediyor. İfadesi tamamen ciddi ve kontrol altında.

Kirpi tekrar sana dönüyor, gözleri dik dik sana bakıyor. "Beni şu jutsudan çıkartmazsan sana gününü gösteririm!" diye tehdit ediyor, sesi ne kadar inceyse o kadar sinirli.

Kazuyoshi, sana doğru dönüp sessizce gözlerinin içine bakıyor. Bakışlarında belli belirsiz bir anlam var. Hocan sana baskı yapmadan kararı sana bırakıyor, ama gözlerindeki güven seni biraz daha rahatlatıyor.

Ardından tekrar kirpiye dönüyor. "Neyden saklanıyorsunuz?" diye soruyor, sesinde otoriter bir ton var. Ama kirpi hemen cevap vermek yerine dikenlerini biraz daha kabartıyor, direnişini sürdürüyormuş gibi.

"Şu çocuk beni bıraksın, söylerim!" diye ciyaklıyor, sesindeki meydan okuma hala kaybolmamış.

Ormanda kısa bir sessizlik oluyor, herkes gözlerini sana çeviriyor. Karar verme sırası sende. Bu kirpi gerçekten bir şeylerden mi saklanıyor, yoksa sadece sizi oyalamak mı istiyor? Hem senin kararın hem de yaratığın verdiği bilgiler, bu görevin gidişatını belirleyecek.