Shinsei

Ōotoko-Jin'in gözleri titreyerek seni izliyor, sen onun sırtına tırmanırken bedeninin gıcırtıları yankılanıyor. Soğuk metale sarıldığında, demir ve çürümüş et kokusu ciğerlerine doluyor. Onun sırtında yükseldikçe, kalbin göğsünü parçalayacakmış gibi çarpıyor. Sözlerini duyduğunda, kuklanın sağ kolu çıtırtılarla uzuyor, gövdesiyle beraber ileri atılıyor. Dev gibi pençesi Tatsuha'yı yakalıyor, kollarını demirden bir mengene gibi sıkıyor. Rüzgar tekniği bir uğultuyla dağılmaya başlıyor, Tatsuha'nın yüzü dehşetle kasılıyor.

Sen kuklanın kolunun üstünde hızla koşturuyorsun. Her adımında gıcırtılar yankılanıyor, nefesin ciğerlerini yakıyor. Son atlayışını yaptığında, elindeki kunai bütün ağırlığınla iniyor. Tatsuha'nın boğazına saplanan çeliğin sesi metalin değil, hayatın parçalanışı gibi geliyor kulağına. Kan fışkırıyor, sıcaklığı yüzüne sıçrıyor. Tatsuha boğazını kavrarken gözlerinde korku ve boşluk karışıyor, sonrasında başı yana düşüyor ve kuklanın kavradığı beden cansızlaşıyor.

O an, zaman ağırlaşıyor. Sesler kısılıyor, sanki bütün dünya sessizliğe gömülüyor. Elinde tuttuğun kunai bile ağırlaşıyor. Bir shinobi olduğunun, görevlerin yalnızca rakipleri yenmekle değil, onların hayatlarını sonlandırmakla da ilgili olduğunun gerçeği ensene çöküyor. Tatsuha'nın gözlerindeki boşluk aklına kazınıyor. Onun gözlerinde korku ve pişmanlık karışımı bir şey görüyorsun, asla unutamayacağın bir ifade.

Kazuha zincirle yere sabitlenmiş halde titreyerek sürünüyor kardeşine. Zinciri kanayan baldırından söküp atmaya çalışıyor, ama her hamlesi acıyla doluyor. Nihayet kuklanın baskısı azalınca dizlerinin üstüne düşüyor ve Tatsuha'nın cansız bedenine kapanıyor. Kollarını kavrarken çığlığı kanalın taş duvarlarına çarpıp yankılanıyor. "Tatsuhaaa!" Gözlerinden yaşlar süzülüyor, ağzından dökülen hıçkırıklar öfke değil, saf bir acı. Kardeşinin kanıyla elleri kızarıyor, ama onu sanki geri getirecekmiş gibi sımsıkı sarılıyor.

Shiho gözlerini senden ayıramıyor, nefesi düzensiz. Dudakları titriyor, belli ki seni böyle görmeyi hiç beklemiyordu. Hame dişlerini sıkarak sessiz kalıyor, ama elleri titriyor. Kazuma arkada sigarasını yakıyor, yüzünde alışkın bir ifade var, ama sana bakışlarında bir saygı kırıntısı beliriyor. Kanın kokusu, çığlıkların yankısı ve ellerinde hala sıcaklığını hissettiğin bir hayatın yok oluşu. Burası artık bir savaş değil, bir sınav. Öldürmenin ağırlığını taşıyorsun. Ve artık geri dönüş yok.

Ōotoko-Jin kımıldamadan duruyor, gözlerini sana dikmiş. Eiengan'ın ışığında, onun gözleri senin gözlerini yansıtıyor. Dost mu, araç mı, lanet mi? Bu bağın neye dönüşeceğini ancak sen belirleyeceksin.

Kuklanın gözlerinde parlayan damarlar titreşiyor, emirlerini bekleyen bir gölge gibi sana bakıyor. Sesin boğuk bir yankı gibi kanalın taş duvarlarında kaybolurken Ōotoko-Jin ağır bir gıcırtıyla harekete geçiyor. Demirden dizleri zemini çatlatıyor, dev gövdesi Kazuha’nın üzerine kapanıyor.

Kazuha kardeşinin cansız bedenine sarılmış, ağlamaları acıyla yankılanıyor. Ama kuklanın gölgesi üstüne düştüğünde o ağlamalar panik çığlıklarına dönüşüyor. Kolları kardeşinin üzerinden kalkmıyor. "Hayır... lütfen, hayır!" diye yalvarıyor. Fakat kuklanın devasa eli omzuna kapanıyor, demirden bir pençe gibi kavrayıp bedenini ezmeye başlıyor. Kemiklerin çatırdayışı, etin parçalanışı odanın karanlığında yankılanıyor. Kazuha’nın çığlığı bir an yükseliyor, sonra boğulmuş bir iniltiye dönüşüyor. Birkaç saniye sonra, yerde iki kardeşin kırık ve kanlı gölgeleri kalıyor.

Ve o an sessizlik çöküyor. Sadece kendi nefesin, göğsündeki yanma hissi ve kulaklarında yankılanan kanın uğultusu. İkinci kez öldürdün. İlki şoktu, bu ise seçim. O an, shinobi dünyasının gerçekten ne demek olduğunu iliklerinde hissediyorsun. Bu yalnızca bir görev değil, insanların hayatlarını silmek, kardeşleri birbirinden koparmak, bir ailenin sonunu getirmek. Kanın sıcaklığı zihnine işliyor, ellerin titriyor. İçinde bir yerde bir ses bu gücün seni çürüttüğünü fısıldıyor.

Shiho sana doğru koşuyor, gözlerinden yaşlar süzülüyor. Sesindeki kırılma, kalbindeki acıyı ortaya seriyor. "Jin! Onları sorgulayabilirdik en azından... Böyle olmamalıydı... böyle olmamalıydı..." Omuzları titriyor, elleri kanlı zeminde boşluğa kapanıyor.

Hame yanına geliyor, dudaklarını büzerek bakıyor. "Jin doğru olanı yaptı... bizi korudu..." diyor, ama gözlerindeki çatlak sesinin aksini haykırıyor. Onun da kalbi parçalanmış, kendi sözlerine inanamıyor gibi. Bir eli titreyerek kılıcına, diğeri boşluğa gidiyor.

Shiho hiddetle Hame’ye dönüyor, gözyaşlarının arasından bağırıyor. "Hayır! Bu doğru değil! Shinobi olmak bu değil! İnsanları katletmek değil! Böyle olmamalıydı!" Sesindeki çaresizlik taş duvarlarda yankılanıyor.

Ve o anda Kazuma sigarasından derin bir nefes çekiyor. Sakin, alaycı ve aynı zamanda sert bir tonla konuşuyor. "Konohalısınız ama hala shinobi olmanın gerçeklerini bilmiyor musunuz? Burada merhamet eden ölür. Burada sorgu diye bir şey yok. Gerçekler kılıçla, kanla yazılır. Bunu anlamayan shinobiler çoktan toprağın altında." Dumanı yüzüne üflüyor, gözleri sende sabitleniyor. Omzuna ağır bir el koyuyor. "Ama sen... sen anlıyorsun. Bedeli ne olursa olsun hayatta kalmak için ne gerekiyorsa yaptın."

Bir süre sessizlik çöküyor, sonra Kazuma kafasını çeviriyor. "Birkaç metre ötede bir tekne kiralayabiliriz. Nehirden ilerleriz, Tanigakure’nin kalbine ulaşırız. Ama bu kukla..." başıyla Ōotoko-Jin’i işaret ediyor. "...tekneye sığmaz. Belki nehirden kendi geçer, belki boğulur, kim bilir. Bir çözüm üretmemiz lazım."

Kazuma birkaç saniye sessiz kalıyor, ardından sigarasını yere atıp ucunu ayağıyla eziyor. Gözleri senin elindeki kanlı kunaiye, ardından kuklaya kayıyor. "Karadan gidebileceğin bir yol var." diyor kısık bir sesle. "Balık pazarının kuzeyinden çıkan bir patika, nehirle paralel gider. Az ileride iki kola ayrılıyor, biri çay tarlalarının arasından geçiyor, biri dağ yamacının içinden. Çay yolu gündüz güvenlidir ama göz önündedir. Yamaç yolu karanlık, dar ve sessizdir ama gözcüleri atlatmak için daha uygundur. Hangisini seçersen seç, seni Tanigakure’nin iç duvarına kadar götürür."

Sözleri biterken Shiho’nun gözleri sende sabitleniyor. Az önce söylediğin kelimeler, kulağına eğilip fısıldadığın o söz, belli ki kalbinde bir yankı bırakmış. Dudakları kımıldıyor ama hiçbir şey demiyor. Sadece yanına yaklaşıyor, parmak uçları titrek bir şekilde koluna değiyor, sonra hemen çekiyor elini. Başını öne eğiyor, yüzündeki utangaçlık hem rahatsız edici hem de narin bir sessizlik yaratıyor. Gözleri seninkilerle buluşmaktan kaçınıyor ama nefes alışındaki ritim hızlanmış.

Hame birkaç adım atarak aranıza giriyor, sessizliği bozuyor. "Kardeşim." diyor, omzuna elini koyup sıkıca bastırarak. "Kendine fazla yüklenme. Ama ayağını denk al. Güç, kontrol edilmediğinde seni yutar. Bunu aklında tut, tamam mı?" Sözleri dostça ama içinde bir uyarı var. Ardından gülümsüyor, parmağını sana doğru sallıyor. "Ve unutma, ana karakter falan değilsin ha! Hepimiz aynı hikayedeyiz, birbirimizi taşımadan bu yerden sağ çıkamayız."

Shiho başıyla onaylıyor, sessizce. Kazuma da kısık bir sesle "O halde biz yola çıkalım, ben onları kuzey geçidine kadar götürürüm." diyor. Gözleri seninle kısa bir an buluşuyor. "Bu kukla sana bağlı, sen nereye gidersen o da gelir artık."

Arkadaşlarınla vedalaşıp yavaş adımlarla kuzeye yöneliyorsun. Arkandaki sessiz adımların arasında kanalın kokusu geride kalıyor, önünde ise iki yol beliriyor. Solda sislerin arasında kaybolan, ıslak toprak kokan dar bir patika, Dağ Yolu. Sağda, yeşil yaprakların parladığı, ince rüzgarın çay kokusunu getirdiği bir yol, Çay Bahçesi Yolu. Bir de, karanlığın içinde zar zor seçilen üçüncü bir geçit var, nereye gittiği belli değil, Belirsiz Yol. Ōotoko-Jin arkanda ağır ağır yürüyor, her adımında taşlar yerinden oynuyor. Önünde üç yön, üç kader.

Hangisini seçeceksin?

Dağ Yolu demek... Bu nedense aklında nereden geldiğini bilmediğin bir anıyı hatırlatıyor sana. Ōotoko-Jin sana doğru dönüyor. Gözlerinde o siyah-beyaz damarların yavaş, nabız gibi atan ritmini fark ediyorsun. Birkaç saniye boyunca seni sessizce izliyor. Sonra, hiç sözle değil, hiçbir emir almamış gibi, sakince dizlerini kırıp ağır gövdesini aşağı indiriyor. Metal plakaların birbirine sürtünürken çıkardığı tok ve derin ses, dar geçidin taş duvarlarında yankılanıyor. Dev bir dağ, kendi isteğiyle sessizce eğilmiş gibi.

Sen nefes almadan, duygusunu okumaya çalışmadan, yalnızca yaklaşıyorsun. Avucunda hala sargı, kanın sıcaklığı çoktan çekilmiş ama izi duruyor. Kuklanın sırtına dokunduğunda, yüzey soğuk değil, ılık. Nedeni bilinmez ama ya çakran, ya mühürler, ya da ikinizin arasında kurulan o tuhaf bağ, bu cansız bedene sanki bir "şimdilik yaşayan" duygu eklemiş durumda.

Yavaşça tırmanıyorsun. Omzunun üzerinden çevreyi görecek şekilde yerleşiyorsun. Oturuşun tamamlanır tamamlanmaz, Ōotoko-Jin sessizce doğruluyor. Hiç sarsılmıyorsun. Dengesi bir insanın değil, sanki yeryüzünün kendi ağırlığıyla hareket eden bir varlığın dengesi gibi.

Dağ yoluna giriyorsunuz.

Kayaların arasından süzülen rüzgar, önce çok hafif bir uğultu gibi geliyor, sonra o uğultunun içinde suyun sesi var. Tanigakure’nin ünlü nehirlerinin kollarından biri, yamaç boyunca ince bir gümüş şerit gibi ilerliyor. Ay ışığı suyu parlatıyor, su da geceyi yumuşatıyor. Nehir kıyısında, terk edilmiş bir çay toplama kulübesi görüyorsun. Çatı kiremitleri kırık, kapısı açık. İçerisi bomboş, duvarda "bol yağmur berekettir" yazılı.

Yol boyunca yalnız değilsin. Çay çuvallarını taşıyan bir köylü, eşeğinin yularını tutmuş halde uzaktan size bakıyor. Seni mi, yoksa kuklayı mı izlediği belli değil. Korku yok. Şaşkınlık yok. Sadece gördüğünü kabul eden bir yüz. Göz göze geliyorsunuz. Ne selam veriyor, ne kaçıyor. Sanki bu gece, böyle bir şeyin olabileceğini hep biliyormuş gibi davranıyor. Yanınızdan geçip gidiyor. Sanki hiçbir şey olmuyormuş gibi.

Daha ileride, rüzgar bir anlığına duruyor.

Sessizlik.

Sessizlik o kadar yoğun ki, kendi kalp atışın bile yabancılaşıyor.

Ōotoko-Jin adımlarını sabit tutuyor.

Bir kaya çıkıntısına geldiğinizde, vadinin aşağısı birden açılıyor. Ve artık saklamaya çalışsa da Tanigakure bütün ağırlığıyla görünür hale geliyor. Ahşap iskeleler birbirine kemerlerle bağlanmış. Nehirler, köyün sokakları gibi akıp geçiyor. Evlerin altından su akıyor. Sallar ışık taşıyor. Bir yerde balıkçı fenerleri titrek bir sıcaklık yayıyor. Kulelerin gölgeleri suya düşüyor. Her şey karanlık ve canlı, sessiz ama nefes alıyor gibi.

Ve sen, yüksekten bakan biri olarak, kendini ilk kez köyün dışında, fakat hikayenin merkezinde hissediyorsun. Ōotoko-Jin yavaşlıyor. Sanki sana bir şey sormak istiyor gibi. Buradan sonra hangi taşın üstüne basacağın, hangi kapıyı çalacağın, hangi gölgeye dokunacağın senin kararın.

Sen de hissediyor musun?