Shinsei

Avucumun içindeki kesin sızı, zihnime yolladığı acı frekanslarıyla dikkatimi dağıtmaya devam ederken, kafamı iki yana sallayarak odağımı geri toplamış ve mühür kağıtlarını kesmek için harekete geçmiştim. Ancak, hiç beklemediğim bir şekilde canavarın tüm bedeni ani parlak bir ışıkla aydınlanmıştı, refleksle birkaç adım geriye doğru afalladığımda ise, kukla da aynı hareketi yapıyordu. Gözlerim fal taşı gibi açılmıştı, beni gerçekten taklit edip etmediğini anlamak için elimi canavara doğru kaldırdığımda, o da aynı hareketi yapıyordu. Bu kukla ile bir şekilde bağ kurmuştuk, belki de mühürlerin tüm anlamı buydu, ama ne olduğunu da anlayamıyordum.

Hame'nin kelimeleri bir kulağımdan girip diğerimden çıkıyordu. Şaşkınlık içerisinde olduğum yerde kalakalmıştım. Yerimden doğrulduğum anda, kukla da benimle birlikte doğruluyordu. Bu neden yaşanıyordu, anlamış değilim. Bir kuklacı olmuş olamazdım, değil mi? Böyle bir yeteneğim yoktu, bu konuda bir eğitimim de yoktu, sanırım bunlar mühürlerle alakalı olmalıydı. Ne kadar düşünürsem düşüneyim, tam bir bağ kuramıyordum bu yaşananlar arasında. Tek tahmin edebildiğim şey, bunların mühürler sayesinde olduğu yönündeydi. Çakramı aktardıktan sonra bir şekilde bağ kurmuş olmalıydık, ancak böyle bir şey yaşandıysa bile bu durum tehlikeli miydi değil miydi, onu düşünmek gerekiyordu.

Shiho, bu şeyi nasıl durduracağımızı düşünüyordu, aynı soruyu ben de düşünüyordum. Bu şeyle birlikte geriye dönebilir veya ileri gidebilirdim, ancak bir anda bana ihanet etmeyeceğini nereden bilecektim ki? Ya bir anda mühürlerde bir şeyler olursa ve taklit etmeyi bırakıp, saldırıya geçerse? O zaman ne yapacaktık? Arkadaşlarımı bu riskin içerisine atamazdım.

"Bilmiyorum."

Dedim şaşkınlık içerisinde. "Ne yapacağımız konusunu bilmiyorum." Denemek istediğim bir şey için, canavara doğru yaklaştım. Nasıl olsa beni taklit edeceğinden, onun da yaklaşacağını biliyordum. Elimi, onun göğsüne dayayacak ve çakra aktarmaya başlayacaktım. Böyle bir durumda, nasıl bir taklit içerisine girecekti merak ediyorum. Belki bir şeyleri çözmeme veya anlamama yardımcı olur.

Sağ elimi bu canavarın göğsüne dayamış, yavaş ve kontrollü bir şekilde çakra aktarmaya başlamıştım. Çakram kuklanın bedeninde süzülüyordu, ancak bana geri bir çakra aktarımında bulunmamıştı. Gönderdiğim çakrayı içine çekmiş, sadece bu şekilde kalmıştı. Hame söze girip, açıklık getirmemizi istiyordu ancak açıklık getirebileceğimiz hiçbir konu yok gibiydi. Shiho ise söze girip, kuklanın mühürlerini aktif hale getirmiş olabileceğimi söylüyordu. Kuklaların çakra akışı sayesinde çalıştığını biliyordum, bu şeyi onun söylediği gibi, kukla gibi kullanabilirdim. Çakra aktarmaya devam edersem, mühürler sayesinde belirli jutsuları bile kullanabileceğini söylüyordu, ama dediği gibi bu durum böyle olsa bile çok yorucu olurdu benim için.

Kazuma ise zaten kontrol altına aldığımı, terslik çıkarsa yine yapabileceğimi söylüyordu. Kafamı rahat tutmam konusunda haklıydı ancak ne olduğu bilinmeyen bir şeyi dostlarımın yanına getirmek konusunda kararsızdım. Tam bu sırada, kuklanın gözleri değişmeye başladı. Eiengan. Kukla, Eiengan'ı açmıştı, bu benim çakra aktarımım sayesinde olmuş olmalıydı. Yoksa, benim sahip olduğum her şeye mi sahip oluyordu çakra aktardıkça?

"Durun."

Dedim sakince. Benim klanımın yeteneğini, nasıl açmış olabilir? Sadece bir çakra aktarımıyla buna evrilmişti. "Bu bizimle gelmek zorunda." Dedikten sonra, Eiengan'ı aktive ettim. Madem taklit ediyor ve üstelik benim klanımın yeteneğini çalabiliyor, o da aktive edebilmeli diye düşünüyorum. Birbirimizi hipnoz etmeyi deneyeceğim. Ona, gözlerinin içine bakarak fısıldayacağım "Otur." diyerek. Aynı şeyi bana da yaşatmasını umuyorum.

"Siktir..."

Diye tısladım kendi kendime fısıltımdan sonra. Bu kukla, gerçekten Eiengan'ı kullanıyor olmalıydı. Öyle ki, fısıldadığım anda yarattığı etkiler bir kabustan farksızdı. Zihnimin derinliklerine çökmüş çarpık bir uğultu, uğultunun içinde ağlayan, acı içinde inleyen insanlar, bazıları kesik nefeslerle hıçkırırken, bazıları çığlıklarla eşlik ediyordu duruma. Farklı ağızlar, farklı diller olsa da, hepsi aynı acıyı çekiyordu. Enseme saplanmış bir bıçaktan farkı yoktu yaşadıklarımın. Daha fazlasını kaldıramadığım için, fısıltımı kesmiştim. Kukla da, benden aldığı emirle yerinde sabitlenmiş bir şekilde duruyordu. Bu kuklayı kesinlikle yanımda götürmeliydim. Ona hükmetmem gerekiyordu, hükmetmiyorsam bile yanımda bulunmalı ve sırrını çözmeliydim.

Hame yanıma gelip, karar vermemi söyledikten sonra Shiho bir ayak sesi duyduğunu söylüyordu. Bunu söylemesiyle birlikte iki gölgenin karşımıza gelmesi bir olmuştu. Geriye doğru çekilmiş, aramıza on metre kadar bir mesafe bırakmıştık. Kuklanın da geri adım atıyor olması, bir yandan güvenimi tazelemişti. Karşımızdaki shinobilerin yüzünde mor, kıvrımlı dövmeler vardı. Bilgi birikimim kim olduklarını, dövmelerin neye ait olduğunu anlamama yetmiyordu. Birinin üstünde eski püskü bir savaş giysisi vardı, gözlerinin etrafında kalın sürmeler vardı. Diğeri ise garip desenli, kat kat duran bir giysi giymişti. Yüzünde maske gibi duran sert deri parçaları vardı.

Maskeli olanın ismi Kazuha'ydı, diğeri ise Tatsuha. İkisinin de isteği kukla gibi duruyordu, ancak bunu kolayca verecek değildim. Üstelik, bana ait olan bir şeyi paylaşmayı sevmezdim. Oldum olası böyle olmuştu, bir şey bana aitse, bana ait kalmalıydı. Eiengan'ımın hala aktif olması, beni sevindirmişti. Hızla, Tatsuha denen adamın gözlerinin içine baktım. Aynısını kuklanın da yapacağını biliyordum. Yani, öyle olması gerekiyor diye düşünüyordum. Üstelik, bir Eiengan bile insanda böyle bir etki yaratıyorsa, iki Eiengan aynı anda vurduğunda nasıl etki yaratabilirdi? Güzel bir deney olacaktı.

"Tatsuha." Dedikten sonra gözlerinin içine bakmaya başladım. Derin Fısıltı yeteneğimi kullanmak için tam vaktiydi, fısıldamaya başlarken, bir yandan kunaimi çıkardım hızlıca. "Korku, ciğerlerinin içine dolmaya başlıyor. Sanki, damarlarında akan kan değil de, korkunun en saf haliymiş gibi hissediyorsun. Kasların, buna tepki göstermeye başlıyor. Titriyorlar, kaçmak istiyorlar. Ama kaçamıyorsun. Öyle ki, yerine sabitlenmiş bir şekilde duruyorsun. Bacakların ne ileri, ne geri gitmek istemiyor. Cebinden kullandığın kesici aletini çıkarıyorsun, bacaklarının niye oynamadığını anlamak için, sert bir şekilde saplıyorsun sağ bacağına. Ama nafile, kasların oynamıyor. Ölüm, her an seni alabilecekmiş gibi hissetmeye başlıyorsun. Ensende alan, o garip nefes gibi..." Fısıldamam bittiği anda, önce etkileri görmek istiyordum. Sonrasında saldırıya geçmek için harekete geçecektim, duvardan güç alarak Tatsuha tarafına doğru koşturmaya başlayacaktım duvarın üzerinde, eğer yerinde sabit duruyorsa kunaimi direkt olarak boğazına geçirmek için hedef alacak ve savuracaktım.