Shinsei

Kazuma, dostluk teklifimi kabul ettiğinde sakin bir şekilde gülümsedim. Aslında, babamın öğretilerine göre sanırım bu gülümseme işini yapmamam gerekirdi. Yine de, Kurooni Akiyama'nın bana öğrettiği bir şey daha vardı, "Her ne kadar gözden çıkarılabilecek olsalar bile, gittiğin yerde sürünü kur. Sürüsünü kuran bir kurt, yenilgiyi bertaraf eder." Lakin, her öğreti gibi bunu da sorgulamam gerekiyordu. Sürümün içerisinden birinin hainlik yapması, bütün sürünün başını ağrıtırdı. Körü körüne güvenemezdim. Şimdilik, sürünün bir parçasıydı, ancak güvenimi kazanması için daha çok yol kat etmesi gerekiyordu.

Tanigakure'ye ilk adımımızı attığımız anda bizi geniş bir meydan karşılamıştı. Meydanın tam ortasındaki dev balık heykeli neredeyse kendimi tutamadan gülmeme sebep olacaktı, lakin durdurmayı başarmıştım. Shiho oyun oynayan çocukları görünce gülümsemişti, Hame ise eğlenceden gözlerini kaçırarak önüne doğru bakmayı tercih etmişti. Meydanın sol tarafı ise balık pazarına doğru açılıyordu. İnsanlar pazarlık yapmaya çalışıyor, mallarını, yani balıklarını satmaya çalışıyorlardı. Sağ tarafımız ise nehir kıyısına bağlanıyordu. Tahta iskeleler kanolara ve küçük teknelere konaklık ediyordu.

Ana cadde ise, köyün iç bölgelerine doğru yükseliyordu, ancak sanırım bu tarafla pek bir işimiz yoktu. Kazuma bana doğru fısıldayıp, balık pazarının altında, eski depolarda buluştuklarını söylüyordu. Doğrudan girersek kalabalığın arasına karışabileceğimizi söylüyordu, dikkat çekmeden ilerlersek tekne kiralayıp kanal kapısına yaklaşabilirdik. Üçüncü olarak ise, tapınak yolunu kullanarak yüksekten aşağıyı gözlemlemek olacaktı. Shiho ve Hame nehir kapısı konusunda hemfikirdi, ancak ben tam olarak ne yapacağımızı detaylıca düşünmemiştim. Riskli hamleden hepimizi uzak tutmam gerekirdi.

"Dikkat çekmeden gitmek en iyisi olur. Bu seni de güvence altına alacaktır Kazuma-san. Hiçbirimizin riske girmeyeceği senaryoyu tercih etmek durumundayız. Bu noktada, nehir yolu en iyisi olacak. Ancak yine de uyarmamda fayda var, hepimiz dövüşe hazır olalım." Dedikten sonra önce Kazuma'ya döndüm. "Artık dostumsun, seni hiçbir noktada satmayacağım. Ya kanımız beraber akar, ya da beraber kan akıtırız. Bu yüzden, bizim takımımızda herhangi birine bir şey olursa müdahale etmeni istiyorum." Kelimeler, keskin bir bıçak gibi çıktı ağzımdan. Bir cevap beklemeden takımıma döndüm. "Kazuma-san artık takımımızın bir parçası. Ya kanımız beraber akar, ya da beraber kan akıtırız. Bu yüzden, Kazuma-san'ın başına bir şey gelirse müdahale etmenizi istiyorum."

Herkesin kelimelerimi sindirmesi için vakit tanıdıktan sonra, tekrardan söze giridm.

"Hadi şu nehir yoluna gidelim."

Babam, her zaman tecrübenin keskin bir kılıç olduğunu söylüyordu bana. Kazuma'yı takip ettikçe bunun yerinde bir söz olduğunu daha iyi anlıyordum. Nerede ne yapacağını çok iyi biliyordu, buraları iyi tanıyordu. O olmasaydı, muhtemelen çoğu yerde tökezlerdik, başımızı yine büyük bir belaya sokardık. Onun dostumuz olmasına mutluyum. "Kendi tecrüben yoksa bile, başkalarının tecrübelerini özümsemeye çalış. Karanlık bir yolda, elinde tutacağın bir meşaleye dönüşecektir. Yine kendi yolunu çiz, ama ışığını sakın kaybetme." Derdi babam. Kazuma'nın yanımızda olması, benim meşalemin yanık olması demekti. Onun sayesinde, nerede ne yapabileceğimi daha iyi anlıyordum, ancak onun hareketlerini tamamen taklit edemezdim, kendi yolumu da çizmek zorundaydım, ancak ne yaptığını da unutamazdım.

Kazuma sayesinde, gizli bir geçit içerisinden nemli havanın vurduğu bir kanala gelmiştik. Duvarlarda yanmış meşalelerin izi duruyordu. Burası aktif olarak kullanılan bir yer olmalıydı. Duvarlardaki semboller ve mühür formasyonları fazlasıyla dikkatimi çekiyordu. Bunlar benim ailemin kullandığı sembollere benziyordu ancak bozulmuş ve çarpıtılmış versiyonlarına benziyordu. Hame bunların yaşayan insanları bağlamak için kullanıldığını söylüyordu. Birisi benim ailemle uğraşıyor olmalıydı, en kötü ihtimalde bunlar ailemden birisine aitti.

Ryoichi?

Hayır, o olamaz. Ryoichi'ye ait olduğunu düşünmüyorum, ama anlatılan hikayeler de bir yandan korkutuyordu beni. Onunla burada karşılaşmak istemezdim. Özellikle de arkadaşlarım yanımdayken. Ancak duvarların birinde, kırık tabletlerden bir tanesi dikkatimi çekti. Eiengan'a ait bir simge işlenmişti, kanla yapılmıştı. Eiengan kullanan birisi için tuzaktı burası, burası benim için veya ailem için ayarlanmıştı.

Daha da kötüsü, ağır adım sesleriyle karşımıza çıkmıştı. Ne bir insan, ne de hayvana benzeyen birisi vardı karşımızda. Gövdesi demir plakalarla kaplı olsa da, etler fışkırıyordu. Gözlerinde mühürler vardı ve ağzından dili yerine mühür kağıtları sarkıyordu. İnsan bedeninden yapılmış bir kukla, uyarı olarak karşımıza çıkıyordu. Gövdesine işlenen isim ise, bu meseleyi tamamen benim kavgama dönüştürmüştü.

Akiyama...

Babamın bu meselelerle ne işi vardı bilmiyorum. Bu kukla ile ne işi olabilirdi? Önümde duran bu canavarımsı şeye bakarken, parmaklarım Ryoichi'nin alınbandında gezmeye başladı. O olsa ne yapardı? Bana anlatılan hikayelerden yola çıktığımda, O ne yapardı? Sonuna kadar savaşırdı. Belki de güç böyle bir şeydir, gücü keşfetmek için, daha karanlık yollardan geçmek gerekiyordur. Karanlık yolumun ilk engeli ise, göğsünde babamın adı yazan bir kukla. Parmaklarım enseme doğru gitti, alınbandını çözdüm. Bu sırada arkamı bile dönmeden konuşmaya başladım.

"Uzak durun. Bu benim kavgam." Hayatımda ilk kez, gerçekten ilk kez kavgaya karşı bir açlık hissetmiştim. Hayatımın her noktasında bilgiye ve merakıma olan bir açlığım vardı, ancak ilk defa güce karşı bir açlık hissediyordum. Eiengan'ın varlığı ve varlığının yarattığı her şey, sanki gözlerimden damarlarıma doğru akıyor gibiydi. Acaba, delirmenin eşikleri burada mı başlıyordu? Alınbandını ait olduğu yere, alnıma yerleştirdikten sonra, Ryoichi'den aldığım bu mirası sıkıca bağladım. Eiengan'ın çalışıp çalışmadığını kontrol etmek için çakramı aktarmaya başlarken, gözlerimi arkamda duran dostlarıma döndürdüm. Belki de ilk kez suratımda kanasusamışlığın verdiği bir gülümseme vardı.

"Ben ölene veya ağır yaralanana kadar bu kavgaya karışmayın. Bu Kurooni'nin kavgası." dedikten sonra, gülümsemem daha da büyüdü. Nedensiz bir şekilde, gözlerimden damarlarıma akan güç açlığı ve karanlık hissediyordum. Eiengan'ın böyle etkileri olduğunu bilmiyordum. Ancak kendimi iyi hissetmeme sebep oluyordu. Gülümsemem daha da iç karartıcı bir hal alırken, son kez konuştum. "Öldüğüm zaman, babamı çağırın. Shiho nasıl yapacağını biliyor." Shiho'nun gözlerinin içine baktım son kez. Ona karşı hissettiğim tüm aydınlık duygular ve Eiengan'ın verdiği o karanlık duygular birbiriyle savaşıyordu sanki.

İlk defa kendimi bu kadar canlı hissediyordum.

Bir kunaiyi çektikten sonra, Eiengan'ı aktive edebildiysem, karşımdaki canavara karşı önce, "Arkandayım, görmüyor musun?" diye fısıldayarak onu illüzyona sokarak saldıracağım, eğer Eiengan çalışmıyorsa, Taijutsu yeteneklerime güvenerek önce bir kunaiyi gördüğüm, dışarıda duran et parçalarından birine fırlatacak ve sonrasında yeni kunaimi alarak sağımdaki duvarlardan koşturarak kafasına doğru darbe yapmak için momentumumu yakaladığım noktada zıplayacağım.

Bu kukla, yaratık veya canavar, artık hangisinden birisiyse, yaşayan hiçbir parçası yoktu, bu da benim yeteneğimin onun üzerinde etkili olmayacağı anlamına geliyordu. Genjutsu etkisiz kalmıştı, saf dövüş yeteneklerime güvenmekten başka hiçbir şansımın olmadığını anlamıştım. Acı bir gerçekti, ama gerçek olan buydu. Shinobi hayatım boyunca sadece Genjutsu yeteneklerime güvenemezdim, ki ailemin hiçbir üyesi böyle yapmamıştı. Babam, abilerim, hepsi Taijutsu konusunda oldukça yetenekliydiler. Bir kunai ile neler yapabileceğimi görmek için iyi bir yoldu, ancak boyumdan büyük bir işe mi kalkışıyordum ondan emin değildim.

Kuklanın bedenine saplanan kunaim, onun bedenin kalın, koyu renkli bir sıvı akmasına sebep vermişti. Bu kadar iğrenç bir şeyi nasıl yok edeceğim konusunda emin değildim. Kukla geriye doğru sendelediği anda, hızla saldırıya geçmiştim. Duvarda koşturmaya başlamış, hızımı almış ve kafamdaki planı gerçekleştirmek için olduğum yerden atlamıştım. Ancak sol kolu, eklem yerlerinden bükülerek geriye doğru dönmüş ve havada bana ulaşmıştı. Vücudumu sarmaya başlamış olan bu el, acımasızca sıkmaya başlamıştı beni, kaburgalarım çatırdamaya başlayacaktı neredeyse. Acı, zihnimi ele geçirmeye başlamıştı.

Tek bir şansım olduğunu düşünüyordum, kunai ile bileğini koparmak veya bileğine doğru sağlam bir hamle yapmak. Koparabilecek kadar güçlü müydüm bilmiyorum, ancak sağlam bir hamle içerisine girmeliydim. Kunaimi bileğine saplamalı, ilk hedefim olarak koparmak için tüm gücümle kesmeye çalışmalıydım, bunu başaramasam bile sağlam bir yara verebilirsem, beni yere bırakacağını düşünüyordum. Bunun haricinde, hiçbir çözüm gelmiyordu aklıma.

Siktir...

Siktir...

Bu canavar acı bile hissetmiyor! Ne yapacağım konusunda o kadar kararsızım ki, bu mühürlerle alakalı bir şey olmalı. Ama, kukla beni sıkmaya başladığı andan itibaren görüşüm daha da bulanıklaşıyor. Bedenimdeki acı dayanılmaz bir hal almaya başlıyor. Ne yapmalıyım? Bu mühürleri aktive etmenin bir yolu olabilir mi? Yoksa, babamı mı çağırmalıyım?

Hayır...

O zaman sadece bir hayal kırıklığına dönüşürüm. Onu çağırmaktansa, burada çabalayıp ölmek en mantıklı seçenek. Burası, Kurooni ailesi için bir tuzaktı, değil mi? Belki de, Ninjutsu kullanmama izin vermeye bu çakramı aktarmalıyım canavarın bedenine. Olabilir mi? Onun ağzından çıkan mühürleri bu aktive edebilir mi? Bilmiyorum... Ama her şeyi deneyeceğim.

Bu yüzden, kunaimi hızla sol elimin avcunun içine götürecek ve avcumu keseceğim. Akan kanlarla birlikte, elimi canavarın koluna dayayacak ve çakra aktarmaya başlayacağım. Hem Akiyama'nın kanını taşıdığımı gösterecek, hem de bir Kurooni çakrasına sahip olduğumu kanıtlayacağım. Belki bu, canavarın mühürlerini aktive etmeye yarar.

Kunaiyi sol avcuma sapladığım gibi, keskin acı bütün bedenime yayılmaya başlamıştı. Ama bunu yapmak zorunda hissediyordum kendimi, bu canavarı veya kuklayı durdurabilmenin başka yolu yokmuş gibi hissediyordum. Üstelik, babamın adının yazılı olduğu bir canavarı durduramazsam, bu sırrı çözmek için bir şansım da olamazdı. Çakramı tüm gücümle aktarmaya başladığımda, neredeyse bütün gücüm tükenecekmiş gibi hissediyordum, bunun işe yaraması gerekiyordu. İşe yaramazsa ne yapacağımı bilmiyordum.

Ancak, canavarın bedeni titremeye başladı ve beni sıkan kolu gevşedi. Bununla birlikte, akciğerlerime dolan havayı hissetmek huzur gibiydi. Doğru düzgün nefes alabiliyor olmanın sevincini yaşayamadan yavaşça yere bırakmıştı beni, sonrasında da tamamen hareketsiz kalmıştı. Ağzından sarkan mühürler titreyip solgunlaşmaya başlamıştı, içindeki gücü kaybediyor gibi duruyordu. Hame'nin telaşlı sesi kulaklarıma dolsa da, gözlerimi bu kuklanın üzerinden alamadım. Omuzlarımdan tutup beni hafifçe sarsmış gibiydi, ne yaptığımı ve iyi olup olmadığımı sorguluyordu. Sanırım, iyiydim.

Shiho yaklaştıktan sonra kuklanın üzerindeki mühürleri fark ettiğimi ve durdurmayı başardığımı takdir etmişti. Sesindeki hayranlığı anlayabiliyordum ama bunu çözmek zor bir şey değildi. Üstelik burası ailene özel kurulmuş bir tuzaktan ibaretse. Kazuma'nın da takdirini aldıktan sonra, Hame tedavi edilmem gerektiğini söylemişti, bunun üzerine Kazuma temiz bir bandaj çıkarıp elimi sarmaya başlamıştı. Bu kuklayı ne yapacağımı sorduğunda, bandajlanmanın bitmesini bekledim cevap vermek için. Gözlerimi hala kuklanın üzerinde gezdiriyordum. Burada onu böylece bırakmak mantıklı değildi, şimdilik durdurmuş olabilirdim ama tekrardan canlanma ihtimali beni düşündürüyordu. Bandajlanmam bittikten sonra Kazuma'nın gözlerine bakıp gülümsedim hafifçe. "Teşekkür ederim Kazuma-san." Ayağa kalktım, canavarın önüne geçtikten sonra elimi kestiğim kunaiyi daha sıkı kavradım.

"Burası benim klanıma kurulmuş bir tuzak. Bu canavarın, babamla bir ilgisi var." Dedikten sonra, kunaimi canavarın göğüs çevresinde saplayacak bir yer aradım. Göğsünü yarıp, babamın adının yazılı olduğu metal parçayı yanıma alacağım. "Muhtemelen onu durdurabilme sebebim, Kurooni klanının çakrasını taşıyor olmam. Babamla olan ilgisini hala anlayabilmiş değilim." Metal parçayı söktükten sonra, dili olması gereken mührün parçasını kavradıktan sonra iyice kendime doğru çekeceğim ve mühürleri kökünden keseceğim. Bu mühürlerin ne işe yaradığını, ne olduğunu öğrenmem için babama götürmem gerekiyor.