Shinsei

Derler ki,
Her kim, kaderin ince ipini eline alır,
Bir anlık kıvılcım gibi,
Göz açıp kapama kadar belki de
Ömrün en narin zerresinde,
Yaşamın ebedî sırrını nakşeder.

Derler ki,
Kişi, seçimlerin terasından
Gönlünün serzenişini,
Hüzünle, sevinçle yoğrulur,
Her kararı, sanki eski bir sazın telinde
Çalan mırıldanışa benzer;
Kederin ve umudun nakışında,
Bir çiçeğin solgun yaprakları gibi.

Ah, ne kadar üzücü ki,
Bir dost beklememiştim,
Huysuz bir ihtiyarın ağzından,
Zar zor laflar dökülür diye,
Umudun kırıntıları içinde,
Bir vatan haininin feryatını duyduğum an;
Yüreğim, sanki yıkılmış bir sarayın taşlarında,
Sessiz bir hüzünle çürürken,
Kaderin acımasız yüzüyle yüzleşir.

Ateşin ve karanlığın dans ettiği bu mukadder hengâmede, göğün derinliklerinden inen bir kaderin mühürlenişine şahit oluyordum. Yamaki’nin ihanetle yoğrulmuş varlığı, kudret dolu bir ışık patlamasıyla zifiri âlemi aydınlatırken, ben de bu fâni düzenin mahşerî vâdisinde, mukadder nasibimi tayin etmek üzere, gölgeler misali süzülerek alçalmaktaydım.

Hâin, kör edici nûrla gecenin kudretini yerle yeksân etmiş, klonumun fâniliğe karıştığı an, ben de öfkemin azâmetini bir hançer misali bilemeye başlamıştım. Sırtımda ilahi bir ağırlık, başımda celâdetin alazı, ruhumda yıkılmaz bir azim ile mukadderatın narına atılmaya and içmiştim. Gecenin, karanlık perdesini yarıp gelen o alevden kılıç, gök kubbede bir tanrının öfkesini andırıyordu; lâkin ben de sıradan bir fâni değildim.

Bu mukadder mukabelede, gözlerim Sharingan’ın ihtişamıyla parıldıyordu. Zaman, o mukaddes ânda yavaşlamış, ben dahi en ufak bir kas hareketine vâkıf olacak mertebeye erişmiştim. Öyle ki, rüzgârın fısıltısı, toprağın iniltileri, ateşin mırıldandığı her kelâm zihnimde yankılanıyor, bu mukaddes harp sahasında adımlarımı sükûnetle belirlememi sağlıyordu.

Ve işte Yamaki, şer ile yoğrulmuş bedenini alazlar arasından sıyırarak, bana doğru inmekteydi. Kılıcı, cehennemin kapılarını aralarcasına, kudretle savrulmuş, gecenin sükûnuna kanlı bir serâp nakşetmişti. Lâkin ben, durmayacaktım! Nitekim, hainin tuzağına düşecek kadar âciz bir nefer değildim.

Zamanın sonsuz boşluğunda bir nebze mesafeyi kat ederken, elime sımsıkı kenetlediğim kunai, öfkemi simgelercesine titreşiyordu. Gökyüzünden zifiri bir şimşek misali inen bu saldırıya mukâbil, ben de rûhumun derinliklerinden kopan bir celâdetle mukabele etmekteydim.

Ve işte mukadder hamlem!

Soluk almayı bile ziyan addettiğim bu kısacık zaman diliminde, bedenim kendi rûhundan fışkıran bir gölge gibi atılıyordu. Yamaki’nin azâb saçan alev kılıcı, semâda iz bırakarak üzerime inerken, ben de dimağımı kaplayan serinkanlılıkla, vücudumu toprağın şefkatli kucağına bir mihenk taşı gibi yerleştirdim.

Ölüm, üzerime doğru süzülürken ben, onun ilâhi hükmüne baş eğmeyecek kadar azîmliydim. Öyleyse, bu ihanetin son perdesini, benim adâletim yazacaktı. Kunai’yi ellerimden saldım hainin üzerine, Yamaki’nin karanlık niyetini yok etmeye ant içmiş bir cellât gibi, bedenimi mükemmel bir dengeyle pozisyonlandırdım.

Kunai havada süzülürken ellerim çalışmaya başladı. Katon: Ryuuen Houka no Jutsu bununla avlayacaktım onu bununla cehennemin azap dolu kollarına gönderecektim onu.

Zira bu savaş, bir kılıç darbesiyle nihâyete ermeyecek denli ihtişamlıydı. Ben, hainin ihânetine mukâbil, ona fıtratın en acı hükmünü okutacaktım. Ve bu hükmün harfleri, kanla yazılacaktı…

Yamaki’nin nefesi, ağır bir yük misali havaya karışıyor, parçalanmış ciğerlerinden yükselen her inilti, ölümün kaçınılmaz fısıltıları gibi kulaklarıma çarpıyordu. Yanık et ve kan kokusu, harap olmuş bedeninin etrafında adeta bir kefen gibi dalgalanırken, alevlerin titreşen kızıllığında gözlerim onun siluetine kilitlenmişti. Bir hainin, ihanetinin bedelini ödemeye mukadder olduğu ânı izliyordum.

Teninin çoğu kül ve is içinde kaybolmuş, derisi çatlamış bir parşömen misali lime lime olmuştu. Kaderin hışmına uğramış bu adam, artık ne bir savaşçı kadar kudretli, ne de bir hain kadar kurnazdı. Fakat gözlerinde korku da yoktu. Ne af diliyordu, ne de merhamet talep ediyordu. Onun yerine, ölümün kaçınılmaz sıcaklığıyla, vakur bir kabullenişle yüzleşiyordu.

Evet… Belki de savaşçının en büyük erdemi buydu: Kendi ölümünü, başı dik ve onurla karşılayabilmek. Fakat bu, işlediği günahların kefareti olamazdı. Saygı duyabilirdim ama affedemezdim. Affetmeyecektim.

Karnımdaki yara derindi, sıcak kan, bir pıhtı gibi giysilerime sinmiş, her adımımda içimi burkan bir sızıyla varlığını hissettiriyordu. Lakin ben hâlâ ayaktaydım. Yamaki ise, kaderinin uçurumundan aşağı yuvarlanmak üzereydi. Birkaç nefes, birkaç çırpınış, birkaç an… Ve o da tarih olmuş bir ihanetin silik bir hatırası hâline gelecekti.

Ne ummuştu acaba? Beni burada öldürebilseydi ne olacaktı? Gerçekten kaçabileceğini mi sanmıştı? Köyümün kudreti, onun gibi hıyanet yoluna sapmışları bağışlamazdı. Benden sonra daha kudretlileri gelecekti, daha acımasızları. Ve nihayetinde, o lanetlenmiş ruh yine aynı kaderi tadacaktı.

Fakat buna lüzum kalmadı.

Derin bir soluk alarak ona doğru bir adım attım. Yaralı bedenim ağırlığını hissettiriyor, dizlerim titremeye yelteniyordu ama ben sarsılmadım. Ellerimde sımsıkı kavradığım kunai, Yamaki’nin solgun yüzüne vuran alev ışığında parlıyor, keskin ucu, son hükmü infaz etmeye hazır bekliyordu.

Yavaşça, sarsılmış ama iradesinden zerre kaybetmemiş ellerimle Yamaki’nin kılıcına uzandım. Metal hâlâ sıcaktı, alevlerin hunhar dansına şahit olmuş, kanın ve ihanetin dokusuna bulanmıştı. Parmaklarım, kabzasını sımsıkı kavradığında içimde yankılanan sızı, bu savaşın bana neye mâl olduğunu hatırlatıyordu. Ancak, şimdi duracak vaktim yoktu.

Derin bir nefes aldım, acıyı umursamadan, kılıcın kızgın kenarını karnımdaki derin yaraya bastırdım. Etim cızırdarken yükselen yanık kokusu, havaya ağır bir mühür gibi kazındı. Kaslarım gerildi, alnımdan boncuk boncuk ter süzüldü, ama dişlerimi sıkıp gözlerimi yumdum. Acı, benim için yeni bir şey değildi. Geçici bir bedel, mukadder bir kefaretti.

Yara, eriyen tenin narin dokusunda mühürlenirken, kan kaybımı dizginlenmesini umdum. O halde şimdi... Şimdi, hainin son nefesini alırken cevaplaması gereken sorular vardı.

Kılıcı bir kenara bırakıp yanına çöktüm. Yamaki’nin nefesi artık bir fısıltıdan ibaretti, solukları kesik kesik, gözleri sönmeye yüz tutmuştu. Fakat hâlâ yaşıyordu. Hâlâ konuşabilecek kadar hayattaydı.

Ona baktım. Gözlerimde ne merhamet, ne de öfke vardı. Sadece hakikati istiyordum.

“Neden?” dedim, sesim soğuk ve sarsılmazdı. “Köyüne neden ihanet ettin?”

Cevap vermesi için bekledim. Ona bu soruyu bir kez soracaktım. Tekrarı olmayacaktı.

Ardından, gözlerimi kısarak ekledim, “Ve köye sızmaya çalışanlar… Onlar hakkında ne biliyorsun?”

Bu onun son şansıydı. Eğer konuşmazsa… Eğer sessizliği seçerse…

Ölümün kaçınılmaz olduğunu biliyordu. Ama ben de bir insanın nasıl en acı verici şekilde öldürülebileceğini biliyordum.