Shinsei

Selamlar, yoğun bir dönemdeydim. Cuma akşamı veyahut cumartesi günü gün içerisinde yazmayı planlıyorum.

Adamı gittiği yönde izlemeye devam ederken kendi kendine konuşmaya başlıyorsun. Bir noktada Bee sana dönüp "Bir şey mi dedin kanka?" diye soruyor. Göz göze geliyorsunuz. Bee önce sana, sonra yolda giden adama, sonra tekrar sana bakıyor. Kaşları dramatik bir şekilde kalkarken, yüzünde inanamaz bir ifadeyle "Bu muydu tekinsiz tekinsiz gelen?" diyor.

Adamın sizi artık fark etmeyeceğinden emin olduğunuzda ikiniz de ağaçlardan iniyorsunuz. İlk işin klonunu yok etmek oluyor. Uzaktan belli belirsiz gelen boğuk bir puf sesinin ardından klonunun hatıraları zihnine akıyor, sanki o anları sen yaşamışsın gibi: Karşından sakin sakin gelen adam ve onun ritmik, nizami adımları... Yüzüne saniyelik bir bakış attığını, ardından yanından geçip gittiğini hatırlıyorsun. Bir eli cebinde, diğer eliyle yarı dolu çantasının sapını tutuyor. Ağzında gevelediği bir ot var. Anılarında dikkatini çeken başka bir ayrıntı yok, sadece zihninde hissettiğin auraya uymayan tavırlarının yarattığı huzursuzluk var.

Anılarını gözden geçirdikten sonra tekrar yola koyulup geldiğiniz yolu ters yönde arşınlamaya başlıyorsunuz. Bee sana ayak uydursa da, yürümeye başlamadan önce hafifçe iç çekiyor. Bir yorumu varsa da daha sonraya sakladığını anlıyor ve konuşmamasına belki de minnet duyuyorsun. Adamı izlemeye başlıyorsunuz.

Yol boyunca Rikugan'ın, normal insanlar ve dostane shinobiler dışında hiçbir şey sezmiyor. Adamın hareketlerinde de bir farklılık yok. Aranızda doğal, izlendiğini hissettirmeyecek bir mesafe bırakmaya çalışsan da fark edilip edilmediğinize dair bir hissiyatın yok. Kısa bir süre bu şekilde tıngır mıngır yürüyüşünüzün ardından taşıma alanına varıyorsunuz. Adam at arabalarının bulunduğu bölgeye saparak kalabalığa karışıyor. Gözden kaybetmemek için siz de adımlarınızı ona göre ayarlıyor, yer yer istemeden birilerine omuz atarak peşini bırakmıyorsunuz. Adam, bir tüccara yaklaşıyor.

Bu tüccar arabasını bir kayanın yanına park etmiş durumda. Arabaya at bağlı değil, muhtemelen bir ahıra teslim etmiş. Yere serdiği halının üzerinde arkadaşıyla bağdaş kurup sohbet ediyorlar. Etraflarında çeşitli ve eski görünen kitap kuleleri, yığınları falan var; bu da sana adamın bir sahaf olabileceğini düşündürüyor. Sizin elemanı görmesiyle yanındakine bir şeyler diyor, arkadaşı da kalkıp gidiyor. Sizinki tüccara yaklaşırken çantasını sırtından indirip uzatıyor ve konuşmaya başlıyor. Tüccar da ayaklanıp karşılık veriyor çantayı alırken.

Bee, yanında durmuş, gözlerini kısarak adamları izliyor seninle beraber. Bir an sana bakıp göz kırpıyor ve kafasını sallıyor "Ne yapalım?" dercesine.

2-3 saat içerisinde yazacağım.

Bee, konuşmanla beraber kafasını tekrar adamlara çevirip birkaç saniye sessiz kalıyor. Ardından sağ elini çenesine götürüp daha derin düşüncelere dalıyor. Kaşları çatılıyor bu sırada, içerden gelen sabırsız bir "Hmmmm..." sesi duyuyorsun. En sonunda elini çenesinden çekip bir karar vermişcesine kafasını sallıyor "Heh!" diyerek, sana dönüyor.

"Kör kankamla yoldayız bi! ileri bi' geri,
Adımlar karışık, kafası hep deli!
"Bilemedim bro" der, karar veremez hiç,
Körlüğü değil dert, kararsızlığı daha iç!"

Sesi öncekine göre daha az coşkulu çıksa da bu andan çok keyif aldığının farkındasın. Galiba, dikkat çekmemek için biraz kendini bastırdı bu sefer. "Moruk, ilhamın şu durumda bile sağlam da, biraz cidden kararsız değil misin be?!" diye sırıtarak konuşmaya devam ediyor.

"Bana kalsa peşlemeye devam edelim derim. Ama sen çevirdin o kadar yoldan bizi buraya, sen karar ver."

Adamlar kendi aralarında bir şey konuşmaya devam ediyorlar. Daha ne kadar sürer bu konuşmaları ya da neye varır, henüz bir fikriniz yok.

Bugün öğlen ya da akşam yazacağım.

Yeni bir klon oluşturmaya karar verdikten sonra, kalabalığa daha da karışmak adına, sakin sakin adımlamaya başlıyorsun. Bu sırada da Kage Bunshin için el mühürlerini hızlı ve fark edilmeyen bir ustalıkla yapıp, aynı senin tıpkın olan bir şahsiyet daha yaratıyorsun hemen yanında. Klonun, sakin adımlarını aksi yönde taklit ederek kendini kalabalığın içerisine karıştırıyor. Kendisine, tüccarı göz hapsine alabileceği ve senin klonun olduğunu fark ettirmeyeceği bir yer arayarak gözden kayboluyor.

Hazır yürümeye başlamışken, pazar yerinin ortasında dikilip durmanın daha fazla faydası olmayacağını fark ettiğin için, çaktırmadan biraz daha yanaşmaya başlıyorsun adamlara. Bazen bir tezgahın önünde duraksayıp elmaları inceliyor gibi yapıyor, bazen de solunda asılı olan kaftan gerçek Suna kumaşı mı onu kafanda tartıyormuş gibi yapıyorsun gıdım gıdım yaklaşırken. Bir süre sonra aralarındaki konuşmaları duyabilir bir mesafeye geliyorsun.

Bu sırada bir iki şey daha laflıyor adamlar. Daha çok havadan sudan bu konuşmalar. Nezaketen yapılıyor gibi. Bir süre sonrasında tüccar, adamın verdiği çantayı açarak içine bakıyor. Uzaktan içini incelemeye başlıyor. Kaşları çatılıyor, kafasını daha da çok yaklaştırıyor, iyice görebilmek için. Sizin eleman ise sabırsız bir şekilde gözlerini devirererek etrafa bir iki kaçamak bakış atıyor.

Tüccar ani bir hareketle başını kaldırıp sizin elemana çeviriyor sinirli bakışlarını. "Burada eksik var!" yapıyor tıslayarak.

"Evet, biliyorum. Ancak bu kadar bulabildim." diyor sizin eleman. Tüccarın ifadesi biraz daha çatılıyor bunu duyduktan sonra. "Olmaz, kalanı da getir o zaman!" yapıyor.

Eleman, sabırla bir nefes alıyor, "Bak." diye tekrar lafa başlıyor. "Bu sana haftaya kadar yeter zaten. Bazı günler yarım doz versen bir şey olmaz, idare et." diye ikna etmeye çalışıyor tüccarı.

Tüccar hala mırın kırın ederken sizin elemanın gözlerinde ani bir öfke beliriyor. Hızlı bir hareketle tüccarın yakasına yapışacak gibi oluyor ancak bu fikrinden hemen vazgeçiyor. Onun yerine kaldırdığı elini, tüccarın yakasını düzeltmek için kullanıyor. Bir iki kere sabırla dudağını ısırdığını görebiliyor, laflarını tarttığını anlayabiliyorsun. "Eksik olması, hiç olmamasından daha iyidir. İstersen bir daha hiç getirmeyebilirim." diyor sakin kalmaya çalışan bir ses ile.

Tüccar birkaç saniye daha sinirle sizin elemana bakıyor, ancak sonunda pes ediyor. Homurdanarak "Tamam, tamam." diye çantayı tekrar kapatıp arkasına dönüyor, arabasının arkasından bir şeyler çıkarıyor. Ufak bir karton kutu bu, bantlanmış sıkı sıkı. "Al şunu, bir daha da eksik olmasın." diyerek uzatıyor. Eleman kutuyu seri bir hareketle kapıyor tüccarın elinden, etrafına seri birkaç bakış atıyor kuşku içerisinde. Sonra tüccara dönerek başıyla selam veriyor.

Gitmek için tam arkasını döneceği sırada neşeli bir ses duyuyorsun. Bu sesi eleman da duymuş olacak ki vazgeçip, sesin kaynağına dönüyor. Ufak bir kız çocuğu tezgahların arasından koştura koştura gelip, tüccarın bacağına yapışıyor. Elindeki oyuncağını dünyanın en önemli şeyiymiş gibi babasına ve sizin elemana göstere göstere bir şeyler cıvıldanıyor. Elemanın surat ifadesi yumuşuyor birden. Kutuyu haorisinin yenine saklayıp, gülümseyerek kıza doğru eğiliyor. "Nanacık!" yapıyor neşeli bir sesle, kızın saçlarını okşarken.

Eleman, "Vay be! Ayı mı bu? Kuşa da benziyor sanki." diye çocukla muhattap olmaya devam ederken tüccara çekiliyor gözlerin. Elemanın kızıyla muhattap olmasından rahatsız olmuşa benzemiyor, bir noktadan sonra o da kıkırdıyor hatta. Fakat daha sonra gözlerini elemana dikiyor. Bir şey söylemeden birkaç saniye ona bakıyor. Eleman, üzerindeki gözleri hissetmiş olacak ki bir süre sonra toparlanıyor, kıza veda edip el sallıyor. Arkasını dönerek gitmeye başlıyor.